Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

[p. *]

Den ix. Psalm.

David danckt God van wegen der overwinninge die hy verkregen hadde over sijne vyanden, welcker ydele aenslagen hy beschrijft, vermanende eenen yegelijcken dieshalven God te loven, ende biddet voir den toecomenden tijt.

1

Voir den Oppersangmeester, [om te singen] op Muthlabben. Een Psalm Davids.

[1]

2

⁺ VAn ganscher herten ende cracht,
Wil ick hoog loven Godes macht:
Ick wil, O Heere, tallen stonden,
Dijn wonderwercken vry verconden.

+ Ick sal den HEERE loven van ganscher herten: Ick sal alle dijne wonderwercken vertellen.

[2]

3

⁺ Ick wil alleen, O God, in dy
Van herten vrolijck zijn, end bly:
End dijnen naem voir alle dingen,
O Allerhoogste, lustig singen.

+ Ick sal my in dy verheugen ende vrolijck maken, ick sal dijnen name lofsingen, O Allerhoogste.

[3]

4

⁺ Om dat mijn wederstrijders fel
Te rugge sijn gekeert heel snel:
Dijn aengesicht was nauw verschenen,
Sy vielen om, ia sy verdwenen.

+ Om dat mijne vyanden te rugge gekeert zijn: sy hebben gestruyckelt ende sijn vergaen van dijnen aengesichte.

[4]

5

⁺ Du hebst dy mijns genomen aen,
End troulijck mijn recht voirgestaen:
Du bist op dijnen Richtstoel weirdig
Geseten, Richter seer rechtveirdig.

+ Want du hebst mijn recht ende mijne saecke verrichtet, du bist op den Richtstoel geseten geweest, een rechtveirdig richter.

[5]

6

⁺ Du hebst der Heydens straf gewrocht,
End tgodloos volck gantz omgebrocht:
Du hebst in eewicheyt te samen,
Verdelgt end uytgeroeyt haer namen.
***

+ Du hebst de Heydenen gestraffet, du hebst den godloosen verdaen: du hebst haeren naem uytgedelget eewelijck ende altoos.

[6]

7

⁺ Is dijn verwoesten nu voleyndt?
Hebstu ons steden al gescheyndt?
Seg vyant, sijns om verr' gesmeten,

+ O vyandt, sijn de verwoestingen tot aen het uyterste voleynt? ende hebstu de steden uytgeroeyt? is haere geheugenisse [met] haer vergaen?

[p. *]

 

Is haer geheugnis heel vergeten?

[7]

8

⁺ Neen, neen, de Heer blijft eewelijck
Geseten in sijn Coninckrijck:
End hy sal zijnen stoel vast stichten,
Om alle saecken recht te richten.

+ Doch de HEERE sal eewelijck sitten, stellende sijnen richterstoel ten gerichte.

[8]

9

⁺ Hy sal de weirelt wijt end breet,
Met recht oirdeelen end bescheit:
End over volcken taller wegen,
Rechtveirdige regiering plegen.

+ Ende sal de weirelt oirdeelen in rechtveirdigheyt: hy sal de volcken richten in billickheyt.

[9]

10

⁺ De Heer sal eenen toevlucht sijn,
Den armen mensch in druck end pijn:
Een toevlucht in bequame tijden,
Wanneer hy steeckt in sware lijden.

+ Ende de HEERE sal den verdruckten, een hoog vertreck sijn: [ia] een hoog vertreck, ten tijde als hy in benautheyt is.

[10]

11

⁺ Dies heeft een yeglijck die dy kent,
Tot dywaerts sijne hoip gewent:
Want wie dy soeckt, Heer met volherden,
Sal van dy niet verlaten werden.
(ij) ***

+ Dies sullen op dy vertrouwen die dijnen name kennen: Want HEERE, du en verlatest de gene niet, die dy soecken.

[11]

12

⁺ Lofsingt den Heer, die eewich leeft,
End sijne woin in Sion heeft:
Wilt allen volcken ende scharen,
Sijn wonderwercken openbaren.

+ Lofsinget den HEERE, die binnen Sion woint: vertellet onder de volcken sijne daden.

[12]

13

⁺ Want hy der schaemlen bloet hoog acht,
End hout het diep in sijn gedacht:
Tgeschrey en can hy niet vergeten,
Der armen onder tcruys geseten.

+ Want hy ondersoeckt het bloet, ende hout het in gedachte, hy en vergeet het schreyen der ellendigen niet.

[13]

14

⁺ Sy my genadig, end behert
Mijn lijden, Heer, end sware smert,
So mijne haters my verdrucken:
End wil my uyt des doots poort rucken.

+ Sy my genadig, HEERE, sie aen mijne ellende [my] van mijne haters [overcomende] die du my om hooge heffest, van uyt de poorten des doots.

[14]

15

⁺ Op dat ick dijn lof telckemael,
In Sions poorten vry verhael:
End iuychende my mach verblijden,
Om dijn verlossing, uyt mijn lijden.

+ Op dat ick alle dijnen lof, binnen de poorten der dochter Sion vertelle: dat ick my in dijne verlossinge vrolijck make.

[15]

16

⁺ De Heydens sijn in hare gracht,
Die sy my groeven, self versmacht:

+ De Heydenen sijn gesoncken inde gracht, die sy gemaeckt hadden: haeren voet is gevangen geworden int net dat sy verborgen hadden.

[p. *]

 

Haer voeten sijn int net gevangen,

 

Dat sy my hadden voir gehangen.

 

(iij.) ***

[16]

17

⁺ Daer doir wort God de Heer vernaemt,
Dat hy dit oirdeel heeft geraemt.
Als dat de godloos (wilt dit mercken)
Verstrickt blijft in sijn eygen wercken.

+ De HEERE is bekent geworden, van dat hy recht gedaen heeft: de godloose is verstricket, int werck sijner handen. Selah.

[17]

18

⁺ Het godloos volck boos ende straf,
Sal wijcken eirselings int graf,
Met alle, die stout end vermeten,
Des Heeren hoogen naem vergeten.

+ De goddeloose sullen te rugge keeren ten gravewaerts, [namelijck] alle de volcken die God vergeten.

[18]

19

⁺ Want God de Heer den armen man,
Niet eewelijck vergeten kan:
Der onderdruckten hoip lanckmoedig,
En sal altoos niet zijn waenspoedig.

+ Want de arme en sal tot int uyterste niet vergeten worden, noch het wachten der ellendigen eewelijck verloren sijn.

[19]

20

⁺ Heer stae dan op, thoon dijn gewelt,
Dat een swack mensch niet houde tvelt:
Maer laet de volcken haer vertoogen
In het gerichte voir dijn oogen.

+ HEERE, stae op, dat een swack mensch hem niet en verstercke: Laet de Heydenen gerichtet worden, voir sijn aengesicht.

[20]

21

⁺ Heer, iaeg hun een verschricktheyt aen,
Op dat sy leeren recht verstaen,
Dat elck van hun niet is met allen,
Dan een swack mensch vol ongevallen.

+ HEERE, jaege hun eene verschricktheyt aen, [op] dat de Heydenen weten, dat sy swacke menschen sijn. Selah.