Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den viij. Psalm.

David verheft de hooge Maiesteyt, de wonderlijcke cracht ende voirsienicheyt Gods, blijckende bescheydelijck inde besorginge ende behoudenisse der hulpeloose kinderkens, daer door de goddeloose verachters, die op haer selven alleen willen staen, te schande gemaeckt worden. Ende comende van daer, op de gemeyne aenmerckinge des hemels ende der eirden, verwondert sick over de sonderlinge eere, die God den mensche gedaen heeft mits hebbende hem tot eenen heere aller schepselen in Christo sijn hooft geschapen ende weder geboren.

1

Voir den Oppersangmeester op Hitthit. Een Psalmliedt Davids.

[1]

2

⁺ HEer, onse Heer hoe groot end hoog van weirden,
Is dijnen naem doir tgantz begrijp der eirden!
Die du O God dijn hooge Maiesteyt,
Hebst over tzop der

+ HEERE, onse Heer, hoe heerlijck is dijnen naem het geheele aertrijc deur! Die du dijne Maiesteyt boven de Hemelen verstreckest.

[p. *]

 

Heemlen wtghebreyt.

[2]

3

⁺ Die dijnen lof in cleyner kinders monden,
Als in een vest, hebst stercklijck willen gronden,
Tot svyandts schand end om des wrekers wil,
Die sulcx moet sien, end schaemroot swijgen stil.

+ Wt den monde der kinderkens ende der suygelingen, hebstu dijne cracht gegrondvestet, om dijner vyanden wille: om den vyandt ende sijns selfs wreker te doen ophouden.

[3]

4

⁺ Als ick dan recht beghin eens aen te mercken,
Die hemels hoog, die costelijcke wercken,
Van dijner handt: de Maen end al dat Licht
Der Sterren claer, die du, Heer, hebst gesticht.

+ Als ick aensie, dijne Hemelen, het maecksel dijner vingeren, de Mane ende de Sterren die du gestichtet hebst.

[4]

5

⁺ So moet ick toch wel seggen, seer verwondert
Wat is de mensch, dat du sijns int besondert
Gedenckest Heer? oft wat is smenschen kint,
Dat dijne macht sick sijns dus onderwint?
(1) ***

+ [So segge ick] Wat is doch een swack mensche, dat du sijns gedachtig bist? ende smenschen sone, dat du hem besoeckest?

[5]

6

⁺ Het schijnt dat hem schier weynich soud ontbreken
Om God te sijn: By d'Englen vergeleken,
Hebstu hem slechts vernedert eenen graet:
End voorts met eer becroont end met cieraet.

+ Want du hebst hem een weynig minder gemaeckt als de Engelen, ende hebst hem gekroont met heerlijckheyt ende cieraet.

[6]

7

⁺ Ia du hebst hem beyd over zee end landen
Een Heer gemaeckt, van al twerck dijner handen:
Dies isser niet, van alle tswerelts goet,
Of du en stelst het onder sijnen voet.

+ Du hebst hem een heerscher gemaeckt, ouer de wercken dijner handen: du hebst het al gestelt onder sijne voeten.

[7]

8

⁺ De schapen vet, end ossen die gaen dwalen
Opt tgroen gebergt, end op begraesde dalen,
Met al het veeh, dat sick geneirt opt velt,
Hebstu te saem in smenschen handt gestelt.

+ Schapen ende ossen allegelijck ende oock [alle andere] beesten des velts.

[8]

9

⁺ De voglen snel, die doir de wolcken swieren,
Den visch des meyrs, der beken end revieren,
Met al die iacht die met een rasch gheswem,
De zee doirloopt, staen oock al onder hem.

+ Vogelen des hemels, ende visschen der zee [wat] de wegen der zee doirloopt.

[9]

10

⁺ Heer, onse Heer, Almachtig Heer der Heeren,
Hoe wonderbaer, hoe vol lofs, hoe vol eeren
Is dijnen naem, end dijnes roems geschal,
Doir tgantsch begrijp van al dit aertsche dal.

+ HEERE, onse Heere, hoe heerlijck is dijnen naem, alle het eirtrijck doir.