Het zangeresje aan de Maas of Vervolg op het kransje van letterbloempjes
(1794)–Gerrit Manheer–
Auteursrechtvrij
[pagina 50]
| |
Dat, zoo het wierd ontdekt, ligt andre woudbewooners,
De klaauwen zouden slaan in zyn verkregen goed;
Doch 't lompe Beerenrot, die wreede tandentooners,
Dat ruiggerokte roof-gebroed,
Ontdekte zulks wel draa, - en daadlyk vol verlangen
Na zulk een' ryken buit, besloot hun' Maatschappy,
Wat nuttig zyn konde, aantevangen,
Op dat dien schat eerlang in hunne klaauwen zy.
Dit wierd de Wolf gewaar, nu stond de knaap verlegen,
Hoe nu het Beerenrot van 't Magazyn geweert?
Wagt, dagt hy, 't Leeuwenheir is my niet ongenegen,
't Is billyk dat me, in nood, zich tot zyn vrienden keert.
Ik zal dien dappren stoet om zyn bescherming vragen,
Zoo die voor my de tanden wet,
Zie ik het Beeren heir verslagen,
En myn geliefden schat gered.
| |
[pagina 51]
| |
Koomt zegt Hy: - schenkt my hulp, alom gevreesde Leeuwen,
De plat geklaauwde Beer, belaagt myn wettig goed;
Thans hoord men 't brullend heir, uit alle monden, schreeuwen:
o Wolf neef zyt gerust! vertrouw op onze moed.
Wy zyn het, die in 't ryk der dieren,
Het opperste gezag bekleên,
En onbepaalt den septer zwieren,
Wee hun, die 't heilig regt der maatschappy vertreên!
Ha! zulk een euvelmoed te straffen,
Is schoon, wee Beerenrot! indien gy 't ooit bestaa,
Ras zullen wy u loon verschaffen,
Beeft Beertjes voor onze ongena!
De Beeren durfden 't echter wagen,
Verscheenen, met een wreed geweld,
Maar ach! hoe spoedig werd het Beerenheir verslagen,
En tot den laatsten Beer gevelt.
Nu was Heer Wolf gered. o Die getrouwe vrinden!
Riep hy, volmondig, uit. o Edele Leeuwenstoet!
| |
[pagina 52]
| |
Gy zult my eeuwig dankbaar vinden,
o Dappre Leeuw, wat zyt gy goed! -
Maar, zou men ook belooning vragen?
Weg, dagt de Wolf, dat heeft geen schyn.
Zy eischte echter. Wat? - Och binnen weinig dagen,
Slegts 't gantsche Magazijn.
|
|