Het zangeresje aan de Maas of Vervolg op het kransje van letterbloempjes

[p. 47]

Een boquetje voor mama.

Wys: Damon moog zyn Philis minnen.

Laatst was Cupido gestreeken

In de tuin van myn vriendin;

Hy vond bloempjes, na zyn zin,

Die myn Cloê aan mogt kweeken,

Roosjes, Tulpjes en all' wat

Vrouw Natuur geschonken had.

Hy verzogt te mogen plukken,

Een Boquetje voor Mama.

Lieve Cloê, zegt: ‘o Ja!

Maar geen bloemen afterukken!

Hoort gy 't kleene guitje? daar,

Knip die af met deze schaar.

Wil na myne lessen hooren;

Wees voorzigtig met de roos,

Want, dat bloempje heeft, altoos,

Een gevaarelyken dooren,

Die gy aan het steeltje ziet.

Kwetst uw kleene vingers niet.

[p. 48]

 

Dankbaar streelde 't wicht haar wangen,

 

En sprong op heur malsche schoot,

 

Kuschte haare kaakjes rood;

 

Blyvende aan haar' heupjes hangen.

 

Goôn wat invloed had de min,

 

Op het hart van myn vriendin!

 

 

 

Nu ging 't guitje bloempjes garen,

 

Bloempjes voor vrouw Chiteré,

 

Nam wel Cloês schaartje meê,

 

Echter stak hy, door de blâren

 

Van een dichten rozenboom,

 

't Kleene handje, zonder schroom.

 

 

 

Maar, hoe kwetste zich het knaapje,

 

Op den zelfden oogenblik!

 

Cloê ziet het, bleek van schrik,

 

Snelt zy naar het dartel knaapje;

 

Ziet zyn teder handje bloên,

 

Dat het druppeld op het groen.

 

 

 

Traanen rolden langs haar' wangen,

 

Zoo was Cloê aangedaan.

 

't Wichtje zag haar schreiënd aan.

 

Zy nog door den schrik bevangen,

 

Kuschte vast, den kleenen wond,

 

Met haar malschen rozenmond.

[p. 49]

 

Zy verbond het poezle handje,

 

Teder, als een moeder doet.

 

‘Cloê, gy zyt veel te goed,’

 

Sprak ik: ‘Heeft dat olyk kwantje,

 

U niet, eer gy 't wist, of dagt,

 

Grooter wonden toegebragt?

 

 

 

Wonden, die wy wel genezen,

 

Maar, slegts, voor een' korten tyd,

 

Want, als gy genezen zyt,

 

Tragt gy weêr gewond te wezen.’

 

't Wondje van de minnepyn,

 

Wil gestaâg gebalsemd zyn.