Het zangeresje aan de Maas of Vervolg op het kransje van letterbloempjes

[p. 40]

Het sentimenteele grietje by het graf van Jan.

Wys: Toen ik laatstmaal in 't Maisaizoen.

Helaas! nu is myn Jan lief dood!

Vloei traanen op zyn graf.

Och! och wat was zyn liefde groot!

De kusjes die hy gaf,

Die waren als fluweel;

Als marsepein zoo eêl;

Elk zoentje was een suikerbrood,
Treurt sterren! Jan is dood! -

Hy sloeg zyn armpjes om myn hals,

En drukte my zóó teêr!!

Ach! ach wat was myn Jantje malsch!

o Maan! by 't mooije weêr,

Hebt gy my wel in 't riet

Van uw karos bespied;

Met Jantjes armpjes om myn hals.
Goôn, wat was Jantje malsch.

[p. 41]

 

Daar ligt hy nu, gantsch levenloos,

 

Weent wilgjes aan de sloot!

 

Ween suikerpeer en abricoos,

 

Myn lieve Jan is dood!

 

Weent karsjes, rood van kleur,

 

Weent bloempjes, ryk in geur.

 

o Wreede dood! wat zyt gy boos!

 

Weent met my eindeloos. -

 

 

 

Nu lyde ik allerlei gebrek:

 

Ween fyne varkens-zult,

 

Myn Jantje aat zoo gaarne spek;

 

Wat heeft dien hals gesmult!

 

Ween al wat traanen heeft,

 

Myn Jan lief heeft geleeft!

 

Ween Merwe, Yssel, Maas en Lek,

 

Helaas! ik ly' gebrek.