|
| |
| |
| |
Een gelukkig sterveling.
Wys: Wanneer de zon in 't morgenrood.
'k Verlaat het woelend stadsgewoel,
En kres het buiten leven,
Daar kan Natuur myn ziel gevoel,
Daar mag myn oog de groote daân,
Des wyzen Scheppers gade slaan,
In Hof, in Bosch en Velden;
Daar hoor ik 't zangryk pluimgediert',
Dat door 't onmeetbaar luchtruim zwiert,
Zyn's Maakers grootheid melden.
Beschouw ik mynen bloemen-hof,
Wat al verschil van kleuren,
Schakeeren zich tot 's Scheppers lof!
'k Riek balsemende geuren;
Die 't hart versterken, door haar kragt,
o Onbegryplyke Oppermagt!
In ieder blaadje, in iedre bloem,
Geen voorwerp vinden tot uw roem!
Uw grootheid kent geen perken.
| |
| |
Ik zie de vrugtboom, mild gelaân
De malsche persik lacht, my aan,
En troetteld myn begeeren.
Daar pronkt de bloozende abricoos.
Naast purpre pruim en ronde kroos;
'k Zie kleurige morellen.
Ja: alles wat den smaak voldoet.
Wat is den milden Schepper goed!
Wie kan zyn gunsten tellen? -
Zoo dra de blyde morgenstond,
Aan de oosterkim mag dagen,
En stroost het stofgoud in het rond,
Verlaat ik 't loome bed, en treê,
Gelokt door 't lied van Philomeê,
Straks ryst de zon aan 's Hemelstrans,
En doet haar' wondervollen glans,
Door blaân en telgjes speelen.
Natuur is vrolyk, alles leeft,
'k Zie 't boeren Meisje nadren,
En haar den schat die 't koeitje geeft,
Zy strikt het dier de beenen vast,
Daar zy het van zyn last ontlast;
Intusschen zingt myn Grietje,
Ter vyl de room uit de uyërs daald,
En uit haar oog de blydschap straald,
't Onschuldig-boeren-liedje.
| |
| |
Nu praald de zon vol majesteit,
Die 't vaale nagtfloers heeft verspreid,
Van bloemen, blaân en knoppen.
't Gekorven diertje, weinig geacht,
Vertoond de hand van de Oppermagt:
'k Zie vlugge vlinders zweven,
Op wiekjes, die meêr vorstlyk schoon,
Dan eenen Heerscher op zyn troon,
Ons ter beschouwing geven.
Treede ik de natte moestuin in,
'k Vinde overvloed van spyzen,
'k Erken myn's Scheppers menschenmin,
En doe myn zangtoon ryzen.
o Milde bron van overvloed!
Die ons zoo malsch, zoo smaaklyk voed!
Die ons, door haar verkoelend sap,
En ziekten-weerende eigenschap,
Voor lichaamsleet bevryën.
De onmeetbre vuurbol daald ten kimm',
Het halve rond word duister,
Klim nu, o Nachtverlichster! klim!
o Maan! schenk ons uw luister.
De Nagtegaal zingt 't avondlied,
En zou ik mynen Schepper niet,
Voor zyne goedheid pryzen?
Van zyne liefde en zorg bewust,
Beveele ik my de stille rust,
Tot weêr de dag zal ryzen,
|
|
Auteursrechtvrij