Het zangeresje aan de Maas of Vervolg op het kransje van letterbloempjes

[p. 31]

Het oorlog.

Wys: Hoe zoet is 't daar de vriendschap woond.

Werd ooit een Monsterdier geteeld,

In 's aardryks uchtendstond,

't Is 't Oorlog, dat zyn echte beeld

Reeds in een Kaïn vond;

Toen hy zyn Broeder sterven deed.
o Eerste bron van ramp en leed!

Gy haakt niet dan na bloed.

Aardsch-dienaresse van den dood,

Springäder van 't verdriet,

Gy Oorlog, ziet den ramp vergroot,

Waar uwe magt gebied;

Gy baard, en siddring, angst en schrik;
't Beeft alles voor uw helschen blik,

Waar uwen Septer woed.

Gy stopt, o wreede pest der aard'!

De milde welvaarts-bron;

't Bukt alles voor uw moorddend zwaart,

En donderend kanon.

Wat staal en lood nog over laat,
Word voedsterling, van nyd en haat,

Opgeoffert aan het vuur.

[p. 32]

 

Het graan op 't vrugtbaar veld gezaait,

 

Des Landtmans vlyt en zweer;

 

Al zyn geluk, word eer hy maait,

 

Vertrappeld waar gy treed.

 

Niets is 'er dat hem redden mag,

 

Noch traanen, smeeken, noch geklag.

 

o Schrikbeeld der natuur!

 

 

 

De Handel sterft waar gy verschynd,

 

Het nuttig Handwerk zugt,

 

De Kunst, die lustloos treurd en kwynd,

 

Snelt voor u op de vlugt.

 

Waarom o snode hel-harpy,

 

Verschynd gy? of heest dwinglandy,

 

U tot haar dienst in huur?

 

 

 

Welaan, kneus haar den vuigen kop,

 

Rigt op heur borst uw staal,

 

En steek dan vry uw lemraer op,

 

Volmaak uw zegepraal:

 

Maar sterf dan ook, aan hare zy,

 

Op dat het heil der Maatschappy,

 

Voor eeuwig, eeuwig duur'! -