De harpe, oft des herten snarenspel
(1599)–Karel van Mander–
AuteursrechtvrijInhoudende veel stichtlijcke liedekens: nu andermael door K. van der Mander ouersien, verbetert, ende vermeerdert
nae de wijse: Ick ben bedroeft int herte mijn.
DEn sone Ahabs en Iesabel,
Ahasia beschreuen,
Wierdt Coninck ouer Israel
| |
[pagina 370]
| |
Ga naar margenoot+Tot Samarien verheuen,
End' regeerde twee Iaren, vaet mijn bediet
Maer dat en behaeghde den Heere niet,
Hy wandelde seer t'ondeghen
In al sijns Vaders weghen.
End' in de weghen Ieroboam
Die't volck sondighen deden
End' verweckte den Heere tot toorne gram,
Hy heeft Baal aenghebeden
Ghelijck sijnen Vader end' Moeder straf,
De Moabijten vielen doe af
Ga naar margenoot+Van Israel te gader,
Nae de doot van sijnen Vader.
Ahasia viel deur de tralien stranck
Te Samary in sijn zale,
Daer van was hy gheworden kranck,
Sandt boden, van die quale,
Seyde, gaet vraeght voor my ydoon
Baalzebub den Godt, tot Ekron,
Of ick noch sal nae desen
Van mijn cranckheyt ghenesen.
Den Engel die sprack haest met der spoe[t]
Tot Elia den Thisbite,
Gaet henen de mannen int ghemoet,
Die den Coninck met vlite,
Ghesonden heeft, end' segt soo tot,
En is in Israel gheenen Godt?
Datmen Baalzebub moet gaen vraghen,
Doe ginck Elias ghewaghen.
Ghy en sult, heeft de Heere gheseyt,
| |
[pagina 371]
| |
[Van]'t bedde niet gheraken
[Da]er op dat ghy u hebt gheleyt,
[Ma]er den doot sult ghy smaken.
[De] boden zijn haestich omme ghekeert,
[En]d hebben dat den Coninck vermeert,
[Ga]et sprack hy, die wy vonden,
[Tot] die u heeft ghesonden.
[E]n segt tot hem, soo seyt de Heer,
[En] isser nu oock gheenen
[Leu]ende Godt in Israel meer,
[Da]t ghy, tot sijn vercleenen
[To]t Ekron uwe boden, sendt,
[Om] te vraghen de Afgoden, blendt,
[Da]erom soo sult ghy steruen,
[En]d' gheen ghesontheyt verweruen.
[A]ls de boden hadden vertelt,
[So]o ginck den Coninck vraghen
[Ho]e was den seluen Man ghestelt
[D]ie u sulcx ginck ghewaghen?
[S]y spraken vryelijck ouer luydtGa naar margenoot+
[D]en man hadde aen, eenen rouwen huydt,
[M]et eenen gordel om zijn lenden,
[D]en Coninck Elia kenden.
Den Coninck seer haestelijck sant
[E]enen Hooftman ouer vijftich,
[M]et sijne vijftich seer vailjant,
[T]ot Elia ghestichtich:
[M]aer doe hy by den berghe quam,
[S]oo sprack hy teghen Eliam,
[G]hy Man Gods sonder schromen,
| |
[pagina 372]
| |
Ghy soudt haestich af comen.
Elia antwoordde den Hooftman fier,
Be[n] ick een man Gods met namen?
Soo come van den Hemel dat vyer
End' verslinde u al te samen:
Doe viel dat vyer van de Hemel expeert,
End' heeft desen Hooftman verteert
Met sijn vijftich persoonen,
Men sach niet een verschoonen,
Den Coninck die sandt wederom
Eenen Hooftman, als vooren,
Met ander vijftich mannen vroom,
Den Coninck moeste hy hooren,
En quam tot Elia nae by,
Man Gods, comt hastich af, sprack hy:
Want den Coninck onuerholen,
Die heeft u sulcx beuolen.
Ben ick een man Gods, sprack Elias
Tot den Hooftman publijcke,
Soo come dat vyer van den Hemel ras,
End' verteere u al ghelijcke:
Doe viel dat vyer van den Hemel terstont
End' heeft alle dese lieden verslont,
Daer en is niet een ghebleuen
Die daer behielt zijn leuen.
Den Coninck sandt ten derden mael
Eenen Hooftman seer spoedich,
Met sijne vijftich ghenerael,
Maer die sprack seer ootmoedich,
End' smeeckte, Elia ghy man Gods recht
| |
[pagina 373]
| |
[Lae]t doch die ziele van uwen knecht
[Ee]n weynich zijn van waerden,
[Hy] buyghde hem tot der aerden.
[D]at vyer is gheuallen van den Hemel
[Op] de twee eerste Helden,
[En] op haren vijftich, wy wetent wel,
[So]o laet ons ziel wat ghelden:
[ D]oe sprack den Enghel des Heeren tem
[To]t Elias: gaet henen met hem,
[En]d' en wilt u niet vreesen
[Vo]or den Coninck te wesen.
Elia ded' den Coninck condt,
[So]o seyt de Heere almachtich,
[O]m dat ghy henen boden sondt
[To]t Baalzebub oncrachtich,
[Al]s ofter in Israel wijs bedocht,
[G]heen Godt en ware, die men mocht
[E]en woordt vraghen manierich,
[S]oo en sult ghy, sprack hy vyerich.
Van dat bedde niet meer opstaen
[D]aer ghy op zijt gheleghen,
[O]m dat ghy sulcx al hebt ghedaen,
[I]s u den Heere teghen:
[D]us starf den Coninck met groote pijn,
[N]ae den woorde des Heeren fijn,
[D]eur Elia ghesproken,
[D]at woordt bleef onghebroken.
Princelijcke Godt, almachtich en sterck,
[D]at is niet uyt te spreken,
Wonderlijck zijt ghy in u werck,
| |
[pagina 374]
| |
Gheene by u gheleken,
Soo't met der daedt wel seere, blijckt,
Wee die van u, o Heere, wijckt,
Ander Goden verkiesen,
Dat leuen sy verliesen.
Schickt u nae den tijdt. Rom.12. |