De harpe, oft des herten snarenspel

Inhoudende veel stichtlijcke liedekens: nu andermael door K. van der Mander ouersien, verbetert, ende vermeerdert

[Godt weet wel wat sijn volck behoeft]

Nae de wijse: Het is een rogghen cantgen.

⁺GOdt weet wel wat sijn volck behoeft
⁺Om behouden te wesen,

+ Mat.6,8.

+ Rom.8,26

[p. 157]

 

[Dae]rom heeft hy dickmael beproeft

 

[Sijn] heylighen ghepresen,

 

[Ghe]lijck wy lesen van Abraham

 

[Die] met een vast betrouwen

 

[Wt v]rienden en maghen, sijne reyse nam,

 

[En i]n Canaans Landouwe

 

[Doo]r't bevel des Heeren quam.

 

[G]odt deed' hem een belofte daer,

 

[Sijn] zaet te doen vermeeren,

 

[Als] de sterren des Hemels claer,

 

[Son]der eenich afkeeren

 

[Heef]t hy des Heeren, woordt gheleyt

 

[Int] herte snel gheringhe,

 

[Hy g]eloofde Godt, t'welc tot gerechticheyt

 

[Hem] van Godt sonderlinghe

 

[Was ]gherekent, soo Schrift seyt.

 

D[en ]tijdt verliep, dat Abraham vroet

 

[In o]uderdom verjaerde,

 

[En] Sara sijn huysvrouwe soet

 

[Ghe]en kinderen en baerde,

 

[Ma]er hy bewaerde, noch Gods Woort,

 

[T'w]as om te zijn verwondert,

 

[Ten] laetsten bracht hem Sara soo't behoort,⁺

 

[Tot] sijnen Iaren hondert⁺

 

[Den] beloefden Isaac voort.⁺

 

[G]odt sprack tot Abraham hier na⁺

 

[Een] dinck seer onghewoone,

 

[Gae]t henen int landt Moria,

 

[En] neemt dijn eenich sone

 

[Isaa]c, de gone, tot welcken ghy

+ Gen.21,2.

+ Hebr.11.11

+ Gen.22,1.

+ Heb.11,17

[p. 158]

 

Door liefde zijt ghedreuen,

 

En offert hem tot een brandtoffer my,

 

Daer op den bergh verheuen

 

Die ick u sal segghen vry.

 

⁺Abraham die stondt op seer vroech,

 

Sijnen Ezel hy saelde,

 

Ten brandtoffer cloof hy ghenoech

 

Hout, datter niet en faelde:

 

Niet langh en draelde, maer reysde saen,

 

En nam twee Ionghers mede,

 

Daer toe sijnen sone, en is ghegaen

 

Al tot de selue stede

 

Daer't bevel af was ghedaen.

 

Abraham op den derden dach

 

Sloech op sijn ooghen beyde,

 

Die stede hy van verre sach,

 

Van sijn Ionghers hy scheyde,

 

En seyde: blijft met den Ezel hier,

 

Ick en den Ionghen t'samen

 

Willen gaen aenbeden goedertier,

 

En willen nae't betamen

 

Weder tot u comen schier.

 

Den sone droech dat Offer-hout,

 

Het vyer en t'mes den Vader,

 

Die mochten peynsen menichfout,

 

Daer sy ginghen te gader:

 

Als een berader, O Vader mijn,

 

Sprack Isaac, de vailjande,

 

Vyer ende hout is wel voor ooghen fijn,

 

Maer tot der offerhande

+ Gen.22,3.

[p. 159]

 

[Wae]r mach doch het Schaepken zijn?

 

[Ab]raham sprack: Godt salt voorsien,

 

[Een] Schaep sal hy verleenen:

 

[Sy q]uamen daert soude gheschien,

 

[Abra]ham boude eenen

 

[Alta]er van steenen, die hy daer vandt,

 

[Daer] hy het hout op leyde,

 

[En d]aer op sijnen sone, dien hy bandt,

 

[Om] slaen hy hem bereyde,

 

[En a]ent mes sloech hy de handt.

 

[W]t den Hemel in dit voorstel

 

[Riep] den Enghel des Heeren:

 

[Abra]ham wilt uwe handt snel

 

[Van] den Ionghen afkeeren,

 

[Sond]er verseeren, want ick nu siet

 

[Wel] weet vry van gheschille,

 

[Dat] ghy Godt vreest, Want ghy en hebt doch niet

 

[Ghes]paert om mijnent wille

 

[Vwen] eenighen soon yet.

 

[Hy] sach achter hem op dat pas

 

[Sond]er veel teghensporens,

 

[Hoe] in den bosch hanghende was

 

[In d]ie tacken oft dorens

 

[Met] sijne horens, eenen Ram,

 

[En A]braham ghepresen

 

[Ginc]k henen, en den Ram hy nam,

 

[En t]ot eenen Offer desen

 

[In d]e plaets' van Isaac quam.

 

[Ab]rahams gheloouich werck

 

[En w]as vry niet verloren,

[p. 160]

 

Godt heeft hem schoon beloften sterck

 

Toegheseyt en ghesworen,

 

Broeders vercoren, dat niemandt van

 

T'ghelooue af en wijcke,

 

Maer zy volstandich als desen vromen man

 

Om naemaels in Gods Rijcke

 

Met hem te verblijden dan.

Een is noodich.