Bucolica en Georgica, dat is, Ossen-stal en Landt-werck
(1597)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrij
[pagina 52]
| |
Inhoudt.Met droefheyt claeght hier Meris tijdts beswaren,
En sijn Menalcks onspoet: doch op den wegh Pordt Lycid' hem om singhen: Maer ontsegh Doet hy opt laetst', en onschuldt op sijn Iaren. | |
[pagina 53]
| |
Licidas. Moeris.
Waer draghen dy de voeten, Meris? secht,
Ist soo den wegh u leydt, naer tstadt toe recht?
Moer.
O al te langh, wy Lycida, ghebleven
Ter Weerelt zijn, om dat wy nu beleven
Iae t'gheen wy noyt beducht en hadden: want
Besitter vreemdt nu van ons eyghen lant
Te spreken vry tot ons, dit zijn mijn erven,
Ghy Meesters oudt, verhuyst, ghy moet se derven.
Ga naar margenoot#Och d'avontuer verandert alle dinck,
Verheert te zijn dus van een vremdelinck,
Wien ick bedroeft dees Bocken cleyn toe seynde,
T'welc (wensch ic) hem ten besten niet en weynde.
Lycidas.
Ick heb ghewis hier voortijdts wel ghehoort
Dat (van een zijds daer dese heuvels voort
Van langher handt oprijsen, tot daer weder
Sy d'ander zijd' allencx afdalen neder
Ten water-cant, tot aen den ouden bueck,
Waer van den top gheschonden is door brueck)
Hier uwen vriendt Menalc fraey plach te singen
Wel alderley ghedichten van u dinghen.
Moeris.
G'hebt wel ghehoort, u is al recht vertelt,
Wijdt liep t'gherucht hier van: maer sulck ghewelt
Nu hebben recht, o Lycid', ons ghedichten,
| |
[pagina 54]
| |
Bysonder, laes! hier onder Mars beslichten,
Ghelijck men seght Chaonis Duyven doen
Wan op hen comt den Arent vallen coen.
De slincksche Kraey' van op holl' Eyck gheseten,
Had sy my niet waerschouwing doen voor weten
My doch t'ontslaen van dees nieu twisten groot,
Ick Meris, oock Menalc al waren doot.
Lycidas.
Ay, hadder oock in yemandts sin van allen
Soo boos een daedt te doen oock mogen vallen
Ons waren dan, eylaes! berooft al by,
O vriendt Menalc, ons vreuchden al met dy.
Wie songhe dan den Nymphen? wie sou stroyen
Nieu bloeyend' cruyt, en d'aerd' alsoo vermoyen?
Wie dan had doch met groent' al omghestaeckt
Den Bornen claer, en daer rondtom ghemaeckt
Een schaduw' coel? wie hadd' oock singen mogen
Die Dichten schoon, die ick (doe ghy ghetogen
Corts waert om sien ons wellust Amarijl)
Stil swijghend' u ontstolen heb terwijl.
Dees Geyten hier doch weydt in mijn afwesen,
O Tytir, want onlanghen tijdt salt wesen,
Den wegh is cort: en als sy zijn gheweydt,
Te water drijft: maer wacht, soo ghyse leydt,
Den Geyte-bock niet op den wegh t'ontmoeten,
Want hyse mocht met hoornen quetsich groeten.
Moeris.
Of die ons nu veel liever songhe t'Liet
Dat Menalc sanck van Var', al wast noch niet
Gheheel volmaeckt: O Var', om dijn behaghen,
De Swanen Ga naar margenoot#wit al singhend' sullen draghen
Hoogh uwen naem tot boven by t'ghestert,
Indien dat blijft en onbeschadicht werdt
Ons Mantu': och wee Mantua! dat truerich,
Cremona zijt ghy al te nae ghebuerich.
| |
[pagina 55]
| |
Lycidas.
G'lijck int gemeen altijt dijn swermen Byen,
Den Yepen daer int Eylandt Cyrnus Ga naar margenoot#vlien,
Soo moeten oock van Claver sat te vollen
V Koeyens eurs met melck al zijn gheswollen,
En soo moet ghy tot singhen zijn ghesint,
Dus hebt ghy ons nu wat, wel op, begint:
Want t'hebben self Pierides goetjonstich
My oock ghemaeckt tot eenen Dichter constich:
Ick maeck en singh oock wel ghedichten vry,
En d'Herders my sulcx tuyghen dat ickt zy,
Doch derf ic niet veel g'loofs daer noch toeleggen:
Want noyt ghedicht men my en heeft sien seggen
Dat weerdich was tot Cinn' of Varilof:
En oock midtsdien mijn stems-geluydt soo grof
Maect een getier, men mocht dan licht my wanen
Te zijn een Gans, in mids claer-stemsche swanen.
Moeris.
Daer ben ick vast me doende: doch ick moet
Besinnen my al stil in mijn ghemoet,
O Lycid', of ickt mochte zijn ghedachtich:
Selfs dit ghedicht en is oock niet verachtich:
O Galate', comt uyt de baren snel,
Want wat is nu aldaer voor lust en spel?
Hier ons vermaeckt den purper lenten bloeyend,
Hier Humus Ga naar margenoot#plant ontrent de Vlieten vloeyend'
Al veelderley schoon blomkens soet gheheel:
Hier over hanght de kuyl een wit abeel:
Wijnstocken oock, wiens rancken buygen lichtich,
Bevlechtend hier met coele schaeuwen dichtich:
Dus comt dan hier, o Galate', en vaet
By ons dees vreucht: maer ginder smijten laet
Met fel gheraes de vloeden teegh de stranden.
Lycidas.
Maer twy neemt ghy de versen niet voorhanden
| |
[pagina 56]
| |
Die ick alleen u singhen hoord' opt pas
Doe't in der nacht soo suyver Maenschijn was,
K'heb in onthoudt des reghels stem ghemeten,
En waren my de woorden niet vergheten.
Moeris.
O Daphni, twy Ga naar margenoot#siet ghy den opganck aen
Der teeckens oudt? siet daer voorhenen gaen
T'ghestert' alree des Dions Ga naar margenoot#Cesar claerlijck:
Ghesterte daer den Acker-oegst vruchtbaerlijck
In overvloedt verblijdt door soude zijn:
En oock de Druyf int Son heet wederschijn
Op heuvel hoogh een roode verw' aencleven.
O Daphni, entt Peirboomen, en u neven
Die sullen t'oeft daer plocken af hier na:
‘Siet, oudtheyt neemt wech alle dinghen, ja
‘Selfs oock den gheest: my heught ick Somerdaghen
Ga naar margenoot#Heet Sonnich lanck doorbracht in groot behagen
Met singhen, oock met Dichten, als ick maer
Noch was een kindt: doch my nu t'eenegaer
Vergheten zijn de versen: en daer boven
Is sels den voys van ouden my ontstoven.
Iae Meris is al heesch, om dat misschien
De Wolven hem eerst hebben aenghesien:
Doch sal Menalc al dicks genoech voortbrengen
Ghedichten schoon, en u ter eeren singhen.
Lycidas.
Ontschuldend' u, ons liefden drijft ghy wijt:
Doch over al de vloeden nu ter tijdt,
Siet, zijn ghestilt: en om u t'samen swijghen
De winden al, die maer sacht morrich hijghen,
En wy alree zijn t'halven weghe schier,
Bianors graf begint verschijnen hier:
Hier daer wy vast de Boeren besich vinden
Met loovers dicht in schooven toe te binden:
| |
[pagina 57]
| |
Laet ons nu doch, o Meri, singhen, lecht
De Geyten af: by tijdts wy comen recht
Noch t'saem in Stadt: en vreesen wy dat teghen
Den avondt, eer in Stadt wy comen, reghen
Den nacht ons mocht by brenghen, effen wech
Al singhend' wy dan moghen gaen: den wech
Verdriet te min: en op dat wy soo lichtich
Met vreuchden gaen, ick sal dit last ghewichtich
Terwijlen dy afnemen van het lijf.
Moeris.
Soon, bidt niet meer, maer gaen wy daer ons stijf
Den noodt toe streckt: wy sullen bet met eeren
Noch singhen eens als hy sal weder keeren.
Neghenst' Boer-lieds eynd'.
|
|
