Bucolica en Georgica, dat is, Ossen-stal en Landt-werck
(1597)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrij
[pagina 58]
| |
Inhoudt.Van Gallo hier veel droeve clachten blijcken,
Dat Lycoris volght ander, en hem laett: In Bosschen hy wilt woonen: want ten baett, (Seyt hy) elck moet der liefden crachten wijcken. | |
[pagina 59]
| |
Gallus.
Voor t'laetste noch, o Arethusa, ghy
G'henght doch u hulp in desen arbeydt my,
Noch eenich vers moet mijnen Gallo wesen
Ghedicht, een sulck dat Lycoris mach lesen.
Want wie mocht Gall' ontsegghen eenich Liet?
Alsoo en moet Doris vermoghen niet
Sijn bracke vloet en d'uw' in een te paren,
Als gh'ondervloeyt de Sicanosche baren:
Wel op, begint de liefden al vol vlijt,
Van Gall', ons doch laet singhen nu ter tijt:
T'wijl mijn camuysd' en locte Geyten scheeren
De topkens teer, en hen alsoo gheneeren.
Wy singhen niet de doove, want hier al
De Bosschen doen antwoord' in wederschal.
Wat velden soet, of wat voor boom lust-wouden
V mochten doch Dryade meyskens houden,
Te comen niet, by Gallum sonderlingh,
Als hy door liefd' onweerdt alsoo vergingh?
Noch Pindi, noch Parnassi hooghe clippe,
Noch oock de born' Aoni Aganippe
Vertoeven u gheensins en deden: maer
De Lauren, oock de Tamarissen daer
Beweenden hem, en hy daer onder-leghen
Een eensaem rotz, hem hebben, uyt beweghen,
Pijndrich Menael, en t'vriesich cout ghesteent
Lycei self oock jammerlijck beweent.
Hem stonden om veel schaepkens als beclagend,
Want sy ons geen quaet hert ooc zijn toedragend,
| |
[pagina 60]
| |
Dus en laet dy, o ghy Godlijck Poeet,
De sorghe dan des kudden niet zijn leet:
Adonis schoon ginck self in groene weyden
Lancx canten groen der vlieten schapen weyden.
De Schapers oock, traegh Ossen-drijvers met
Menalc alsnoch van Winter-eyckels vet,
Dees quamen al: O Galle, was elcx vraghen,
Van waer comt sulck een liefd' u dus te plagen?
Apoll' u oock by quam, en seyde haest,
O Gall', hoe zijt ghy aldus seer beraest?
Lycoris doch, u sorgh en toegheneghen,
In Leghers fel is door besneeude weghen
Seer wijdt van hier een ander nae ghegaen.
Met boerigh' eer Ga naar margenoot#om t'hooft quam ooc Sylvaen,
En schudd' al vast ghebloeyde tacken bladich,
En Lelys groot: selfs Pan den Godt Arcadich,
Die saghen wy gheschildert comen bloot
Met besien bloegh van vlieren meni-root,
En seyd' aldus: wat mate salder wesen
‘In dit ghequel? de liefd' is sulck van wesen,
‘S'acht gantslijck niet sulck minnaers lijden doch,
‘Noch wreede liefd' van droeve tranen, noch
‘Van vlieten gras, noch bye van Claver, waren
Noch noyt versaedt, noch dertel Geyt van blaren.
Doch sprack aldus den Minnaer droef verseert:
O ghy alleen, Arcaders, wel gheleert
In singhens const, ghy sult namaels verhalen
Op u gheberghts al mijnder liefden qualen.
Maer och hoe sacht dan sullen rusten mijn
Ghebeenten stil int graf, indien dat dijn
Pijp eenich tijdt mijn liefden mach vertellen
Och waer ick een gheweest van u ghesellen,
Kudd'-wachter een, of rijp Druyf-leser, t'zy
Of Phyllis, of Amyntas vyer Ga naar margenoot#in my,
Of ander noch al dolder waer ontsteken
Amynt' is bruyn: doch worden niet versteken
| |
[pagina 61]
| |
Kraeckbeyer, noch de violette swert,
Hy laghe dan met my op't cruyt onherdt
Tusch Wilgen groen daer onder swacke rancken.
Iae Phyllis sou my lesen bloeme cransen,
En Amynt' sou ons singhen menich fout.
O Lycori, hier zijn claer Bornen cout,
Hier beemden sacht, ooc hier de groen lust-wouden,
Ick sou met u wel willen hier verouden,
En brenghen door, hier al mijn levens tijdt.
Doch liefde dol in Martis wreeden strijdt
Houdt my besorght met herten als in banden
Tusch pijcken daer, en midden krijgh-vyanden.
Ghy herde, siet nu wijdt van t'Vaderlant
On my alleen, by couden Rhijnschen cant
Den Alp besneeut: och waert my geen behoeven
Te g'looven sulcx, noch u soo veel te proeven
T'swaer coude: want ick vreese vorst en ijs,
Die mochten wreedt (eylaes! tot mijn afgrijs)
Voetplanten teer, dy quetsen of vervriesen.
Nu sal ick dan gaen ballinckschap verkiesen,
Chalcidisch Ga naar margenoot#wijs' al mijn versen ghedicht
Ick opt Sicilsch stroo Herder-pijpken licht,
Nabootsen sal. T'is wis, ick sal verholen
Gaen houden my in Bosschen en in holen
Der Dieren wildt, daer lijden mijn verseer:
Op schorssen glat der jonghe boomen teer
Ick snijden sal mijn liefden: wilt oock passen
Mijn liefden dan, op met t'gheboomt' te wassen.
Menael vermenght met Nymphen sal ick sien,
En Swijnen wreedt daer jaghen boven dien:
Gheen couden fel en sullen my afbrenghen
T'Partheensche bosch met honden al t'omringen:
My dunckt ick loop alree daer henen licht
Lancx rotsen steyl en galm-bosschen dicht:
Den Partschen boogh gehoornt my oock t'wijlen
Te crommen lust, nu met Cydonsche pijlen,
| |
[pagina 62]
| |
Ga naar margenoot#Soo veel oft waer mijns rasens een artsny:
Iae even g'lijck der liefden Godt, of hy
Van langer handt met menschen qualen smertich
Nu had gheleert te wesen wat barmhertich.
Ga naar margenoot#Maer wederom boom-Nymphen nu, noch ghy
Noch u ghesangh mach meer behaghen my.
Herwijckt elck bosch, want mijn arbeydich quellen
En can al niet verand'ren doen den fellen:
Al dronck ick uyt mids-coude al Hebri vloet,
K'en kond' in my niet blusschen uyt sijn gloet:
Al wild' ick oock van al de Winter vlaghen
T'sneeuwater self van Scythons bergh verdragen:
Al weyd' ick schoon oock onder t'Kreeft ghestert
De kudden dan in Ethiop', alst wert
Ten heetsten: soo dat Liber aen den hooghen
Olmboom moet van hitten al verdrooghen.
Ga naar margenoot#De Liefde doch hier alle dingh verwint,
Te wijcken haer, laet ons oock zijn ghesint.
Ga naar margenoot#T'wert al genoech, o Godsaem ghy Pieriden,
Dit dijn Poeet nu t'hebben op dees tijden
Ghesonghen al, terwijlen hy hier sit
Kaeskorvens vast en vlecht van maluw' wit
Die noch is cleen: maer ghy sult doen vermeeren
T'voorsonghen Dicht, jae Gall' ooc al ter eeren:
Gallo, wiens liefd' elck uer in mijn ghemoet
Wast als groen Els ten nieuwen Lenten doet.
Staen w'op, de schaeuw den sanghers pleecht te schaden,
Genevers schaeuw oock hindert, swaer beladen
Doch schaeuw de vrucht: Nu satte Geyten gaet
Nae huys, trect heen, want Hesper comt, t'is laet.
Eynd' des thienst' en laetsten Boer-lieds Virgilii Maronis.
|
|
