Maerlants werk. Juweeltjes van zijn hand

[p. 336]

Karabo

[Origineel]

Karabo, als Aristotiles seghet,
Es i wonder dat men sien pleghet
Dicke in die grote zee.
Elc doet andren met vechtene wee
Ende gadren ere an beden siden
Als die onderlanghe striden.
Dit siet men te meneghen tiden;
Viere saken doen creaturen striden:
Derste es fiereit die hare vereft
In al dat levet ende beseft;
Dander es der lijfneren ghewijn
Dar wat dat levet an staet sijn sin;
Terde dar of comt die scade
Dat es elc om sijn ghegade;
De vierde om hare vrucht berechten.
Dus siet men hennen om kiekine vechten.
Karabo neemt an modre sinen ard
Ende evet i breeden start.

[Prozavertaling]

De karabo, zo vertelt ons Aristoteles, is een monster dat je vaak in oceanen ziet. Ze verwonden elkaar over en weer in hun gevechten en vergaren beurtelings eer in de strijd. Dit ziet men vaak. Er zijn vier redenen waarom levende wezens met elkaar vechten: de eerste is het natuurlijke gevoel van eigenwaarde in ieder levend en bewust wezen; de tweede is de strijd om het levensonderhoud waar iedereen aan mee doet; de derde oorzaak van alle ellende is het gevecht om het eigen mannetje of vrouwtje en de vierde is het opkomen voor de eigen kinderen. Zo kun je moederkippen ook zien vechten voor hun kuikens. De karabo voedt zich met modder en hij heeft een brede staart.