Torec

(1875)–Jacob van Maerlant– rechtenstatus


VIII. Hoe Melions den dweerch doetde ende sconincs dochter wan. 1620[regelnummer] Nu gewaget daventure, Dat Melions ter selver ure, Doe hi Raguels geselle was, Dat hi des ander dages na das Voer tes papen huus daernare 1625[regelnummer] Om hem te secgene oppenbare, Hoe hem sine sticken sijn vergaen. Ende alst die pape heeft verstaen, Was hi harde blide des, Dat hi gesont comen es. 1630[regelnummer] Die wile dat Milions spapen was, Quam een bode, sijt seker das, Te Raguelle ende vraechde daer Oms conincs dochter, wet vorwaer; Want die coninc heefse verloren. 1635[regelnummer] Dies was daer rouwe ende toren, Want hi waende weten wel, Datse ontfuert hadde Raguel. Doen ontboet hi Melionse saen
[pagina 43]
Ende dede hem dese nimare verstaen. 1640[regelnummer] Ende Melions beval sinen neve, Dat hi metten pape bleve: Hi soude scire comen daer. Dus voer hi henen saen daernaer. Ende doe hi quam te Raguelle, 1645[regelnummer] Sprac hi saen te sinen geselle: ‘Die coninc heeft sijn dochter verloren, Ende hi heeft oec nu gesworen, Diese hem brinct gesont van live, Hi salse hem geven tenen wive’. 1650[regelnummer] Melions sprac: ‘Wettire iet af?’ Raguel hem antwerde gaf: ‘Ic hoerde gisteren hier vore liden Rechte omtrent der vespertiden Een wonder vresselijc ende groet, 1655[regelnummer] Ende voerde ene joncfrouwe al bloet; Maer in weet niet wat dat was’. Melions seide: ‘Ic gelove wel das, Dats conincs dochter mochte wesen. Willewi beide volgen desen?’ 1660[regelnummer] - ‘Ic vare mede, ‘sprac Raguel. Doe en daden si niet el Dan si hen wapenen, ende metter vaerd Voren si ten boschewaerd Ende volhden die sporen vanden dwerch, 1665[regelnummer] Ende quamen gereden anden berch, Daer si vonden enen dipen pit. Daer sagen si dat recht in dit Die dweerch was gevaren int gent, Want si vernamen daer omtrent 1670[regelnummer] Die voetslage inwaerd gaen. Doe seide Melions saen: ‘Geselle, onser een moet hier binnen. Laet ons ene wisse maken beginnen, Daer deen den anderen in late mede’. 1675[regelnummer] Doe maecten si ene wisse ter stede; Ende doen si gemaect was aldaer, Doe seide Ragusel daernaer: ‘Melions, gi selt daer in nu gaen, Ende ic sal die wiscse houden saen; 1680[regelnummer] Ende alse gise roret dan salic u
[pagina 44]
Opwaerd weder trecken nu; Ende dat gi vint selewi ter steden Deilen te samene onder ons beden’. Melions: ‘Bi Gode, geerne’. 1685[regelnummer] Dus liet hine daer in die caverne; Ende alsi daer beneden quam, Sach hi omtrent hem ende vernam Meer dan XL scoenre joncfrouwen, Diene te wonderne daer anscouwen. 1690[regelnummer] Daer sach hi dattie dwerch groet Lach ops conincs dochter scoet Ende sliep met sinen gemake. Nu hort van des dwerch sake, Wes hi plach ende wat hi dede: 1695[regelnummer] Waer dat hi wiste in enege stede Enege joncfrouwe die scone was, Daer dedi den raet saen nadas, Dat hise ontvorde ende stal, Ende was met hare also vort al 1700[regelnummer] Ende plach aldaer harre minnen Tot dat hi ene andere conde gewinnen. Dus haddi daer die scoenste joncfrouwen, Diemen te rechte mochte scouwen. Nu es Melions daer in comen, 1705[regelnummer] Ende Mabilie heeften vernomen, Die joncfrouwe van Montesclaer, Ende quam jegen hem aldaer, Want si kende Melionse wale, Ende begonste dese tale: 1710[regelnummer] ‘Ay Melions, wanen comdi hier? Wist gene duvel, gene ongehier, Die ginder leget ende slapet nu, Gi ward doet, dat secgic u’. Ende Melions Mabilien saen, 1715[regelnummer] Ende seide: ‘Hoe sidi dus gevaen? Ende wanen mogedi hier dus comen?’ Si seide: ‘Dese dwerch heft mi genomen Daer ic in minen hove stont’. Doen deet si daer Melionse cont
[pagina 45]
1720[regelnummer] Vanden dwerge die saken al. Daerna bat si hem ende beval, Dat hi vloe henen saen; ‘Ontsprinct hi, gine mogt niet ontgaen’. Melions seide: ‘Wat mins gesciet, 1725[regelnummer] In scede aldus henen niet; Ic moet eer vechten, secgic u’. Die joncfrouwe seide: ‘Verstaet mi nu: Men mach gedoden niet den dwerch, Noch oec gedoen engeen arch 1730[regelnummer] Dat vore in sijn herte recht. Ende wildi mi geloven echt Te nemene, oft gine moget doden, Ende te hulpene ut derre noden?’ - ‘Jaic, bi mire trouwen, Godweet’. 1735[regelnummer] Doe wiesde si hem een swaerd gereet, Dat daer hinc an ene want. Dat swaerd nam Melions thant, Ende ginc daer die dwerch lach, Ende gaf hem vor therte enen slach, 1740[regelnummer] Ende maecte hem daer doe ene wonde Dat si dore therte ginc ter stonde Meer dan enen halven voet. Ende die rese bleef daer doet. Dies was daer bliscap in die sale. 1745[regelnummer] Die joncfrouwen quamen altemale Ende dancten Melionse sere. Doe seide Melios die here: ‘Die ute willen die comen hare Ende sitten op desen reep daernare; 1750[regelnummer] Mijn geselle, die es daer boven gestaen, Sal u utetrecken saen’. Dus dedise alle te repe gaen, Deen na dander, sonder waen. Ende doen si allen boven waren 1755[regelnummer] Ende Raguel sach die joncfrouwe, twaren, Des conincs dochter, die hi mint, Sone wildi nember daerna sint Den reep inwerpen daernaer, Ende liet dus sinen geselle daer,
[pagina 46]
1760[regelnummer] Dies drove waren die joncfrouwen. Maer hi swoer bi sire trouwen Dat haer negeen so cone ne ware Dat si hen iet pinen daer nare. Dus dedise alle vor hem gaen 1765[regelnummer] Tote des conincs hove saen, Die doe blide was der mare, Dat sijn dochter vonden ware. Doe eiscede Raguel den coninc Sijn dochter te wive na die dinc, 1770[regelnummer] Want hise geloefde daer vore dan, So wie datse verloessen can. Die coninc lovet wel tier stede Ende ontboet sine barone gerede. Ende die wile datmen dit bedreef 1775[regelnummer] Melions, die inden pit noch bleef, Ende bevaen was met groten vare, Ginct daer besien doe harentare, Ende quam gegaen daerna te hant Daer hi dat scoenste ors doe vant, 1780[regelnummer] Dat hi nie hadde gesien, Ende twee daerbi mettien, Die snewit waren van hare; Ende II valken vant hi dare, Die beste die nie man gesach. 1785[regelnummer] Tirst dat Melions dit gesach Ontbant hi winthonde thant, Ende nam die valken op sine hant, Ende ginc ten orsse, dat daer stoet, Ende sette inden stegereep den voet, 1790[regelnummer] Ende warp hem den breidel inden mont, Ende reet also ter selver stont Op dat ors aldaer omtrent. Dat ors, dat wel was bekent, Entie winthonde mede, 1795[regelnummer] Lipen al ene sonderlinge stede Ende leiden Melions saen int wout, Die bliscap hadde menechfout, Doen hi dus int wout daer quam,
[pagina 47]
Ende hi die straten daer vernam, 1800[regelnummer] Diemen daer te ridene plach. Ende binnen desen hi versach Twe scone herte lopen daer; Ende hi huste die winde daernaer: Ende si lipen derwaerd saen, 1805[regelnummer] Ende elc heefter enen gevaen. Dit behagede Melions wel, Dattie winde waren so snel. Hi nam vanden herte die dien Ende reet en wech. Ende mettien 1810[regelnummer] Quam hi gereden vorwerd saen, Ende sach waer twee heigere staen: Ende hi voerse scouen, ende aldaer Warp hi sine II valken daer naer, Ende elc stieter enen ter neder, 1815[regelnummer] Dat si niet op ne conden weder. Dese nam hi daer int sant, Ende sijn valken quamen weder ter hant. Doe prijsde Melions, alsi kinde Dus goet die valken entie winde, 1820[regelnummer] Vore een conincrike, Godweet, Ende sijn ors, dat so wale geet, Dattie winde met lopene bedriget, Ende vor die vogele, die daer vliget. Nu en darf hem rouwen niet, 1825[regelnummer] Datten sijn geselle inden pit liet. Dus reet hi henen met bliscapen, Ende quam gereden tot des papen, Daer hi sinen neve liet. Ende tirst datten de neve siet, 1830[regelnummer] Was hijs utermaten blide; Ende die pape oec banderside Maecte bliscap ende spel, Ende vertelde hoe Raguel Des conincs dochter soude trouwen 1835[regelnummer] Om dat hi verloeste die joncfrouwen. Doe vertelde Melions den pape al Hoe dat hine handelde, groet ende smal, Ende hoe hine inden pitte liet
[pagina 48]
In rouwen ende in swaer verdriet, 1840[regelnummer] ‘Dat mi ten besten es comen’. Alse die pape dit heeft vernomen, Sprac hi: ‘Melions, bi mire trouwen, Ic soude te hove varen ten joncfrouwen, Ende soude doen verstaen daernaer 1845[regelnummer] Dat icse alle verloeste, vorwaer. Entie valken entie winthonde Soudic voren met mi ter stonde’. Doen seide sijn neve Helijn: ‘Bi Gode, oem, dit moet nu sijn, 1850[regelnummer] Ic wille met u varen aldaer Ende den dief beropen daernaer Van valsheide ende verranessen met’. Melions seide: ‘Bi mire wet, Ic wille darward varen nu’. 1855[regelnummer] Doe voer hi wech, dat secgic u. Ende alsi des conincs hove quamen, Ende die joncfrouwen Melions vernamen Op dat ors comen gereden, Ende die winthonde brachte ter steden, 1860[regelnummer] Ende die valken oec daernaer, Doe werd grote bliscap daer Onder die joncfrouwen allegader. Si ripen: ‘Willecome, edel vader, Die ons allen heeft verloest! 1865[regelnummer] Dits onse here: dits onse troest, Die te doet sloech den dwerch, Die ons hadde daer inden berch’. Des conincs dochter quam doe saen Ende heeften in haren arm bevaen, 1870[regelnummer] Ende seide: ‘Here, dits min man; Ende nembermere vortwaerd an Sone doe ic anderen ondertrowe’. Doe seide Mabilie: ‘Trouwen, joncfrouwe, Dese riddere es nu mine, 1875[regelnummer] Want hi gelovet mi stillekine In gene hagedochte, si u cont, Eer hi daer den dwerch bestont’. - ‘En waerheit, joncfrouwe, dit es waer:
[pagina 49]
Dat ic u gelovede aldaer, 1880[regelnummer] Des benic te done herde gereet’. Des conincs dochter seide: ‘Godweet, Ic sal u behouden als te voren; Want min vader hevet gesworen: Sine word en mogen ligen niet’. 1885[regelnummer] Ende alse die coninc dit gesiet, Dede hi den raet dattie joncfrouwe Van Montesclaer dede ondertrouwe Heline, Melions neve, aldaer; Ende Melions gaf hi sire dochter daernaer, 1890[regelnummer] Ende half sijn conincrike mede. Ende Raguel vincmen ter stede Ende dedene daer ontliven saen. Dus eest Melionse wel vergaen, Ende Heline sinen neve mede, 1895[regelnummer] Die Mabilien nam ter stede Ende werd here te Montesclaren. Die ander joncfrouwen die daer waren, Die de dwerch hadde geroeft, Die hilt die coninc, dies geloeft, 1900[regelnummer] So lange, dat si wisten die saken Hoe si haren lande mochten geraken. Nu latic dese aldus bliven, Ende sal van Torec vort scriven, Die Druans lach al stille 1905[regelnummer] Om sire venijnder wonden wille.	[tekstkritische noot]vs. 1684, Melions: bi, J. Melions seide: bi; vs. 1714, Melions Mabilien, J. Melions vraechde Mabilien. [tekstkritische noot]vs. 1730, Dat, J. Dan. [tekstkritische noot]vs. 1766, der mare, J. daer nare, doch noodeloos; vs. 1781, twee daerbi, J. twee winde daerbi; vs. 1786, hi winthonde, J. hi die winthonde. [tekstkritische noot]vs. 1823, vogele, die daer, J. vogele daer. [tekstkritische noot]vs. 1856, des, J. tes. [tekstkritische noot]vs. 1904, Die Druans, J. Die te Druans; vs. 1911, ridders, J. riddere.

Vorige Volgende

VIII. Hoe Melions den dweerch doetde ende sconincs dochter wan.