Torec

[p. 27]

VI. Hoe Melions vacht jegen Raguelle, ende hoe si gesellen worden.

Die aventure gewaget hier,
Dat Melions, die riddere fier,
Daer ic hier vore af dede gewach,
Ende daer Torec enen nach lach,
Sine vrindinne was nu doet:
Dies haddi droefheit herde groet.
Nu haddi met hem enen jongelinc,
Sijns broder sone, dien naginc,
Dat hi dreef dus groten rouwe
Alle dage aldus om ene joncfrouwe.
Op enen tijt sprac hi hem an
Ende seide: ‘Gi plaget te sine een man
Van vromen sticken, van groter daet;
Dat gi u om een wijf dus verslaet,
Dat donct mi sotheit alte groet.
Laet varen van hare nu die doet,
Ende laet ons aventuren bewinden:
Gi sult lichte ene andere vinden,
Die alse goet alse dese sal wesen’.
Soe lange bat hi den oem van desen,
Dat hi voer om aventuren,
Ende sijn neve met hem ter uren;
Ende quam gereden doen na das
Daer een tornoy beropen was.
Daer dede hi hem mettien van binnen,
Want hem dochte in allen sinnen,
Dat sijt hadden vele te quaet.
Hi voer in, so hoe dat gaet,
Ende sijn neve volhdem naer,
Die hem wel diende aldaer.
Dit heeft een riddere daer vernomen,
Ende es op Melionse daer comen,
Ende stakene met enen spere daer,
Dat te sticken brac vorwaer.
Ende Melions die steken weder
Dat hi ter eerden viel daer neder,

[p. 28]

1040

So dat hi sere gequetst was.

 

Ende Helijn, sijn neve, quam na das,

 

Ende gegreep dors ter stat.

 

Doe quam een ander riddere na dat

 

Ende sloech Melionse met enen swerde

1045

Op thoeft, dat hem niet sere en deerde.

 

Doe reet hi den genen ane

 

Ende begonde vresselike te slane,

 

Soe dattie gene gedogen ne conde

 

Ende wilde vlien. Do sloech ter stonde

1050

Melions den genen metten swaerde,

 

Dat hi tumelde van den paerde;

 

Ende sijn neve was echter daer,

 

Ende nam op dat ors daer naer.

 

Om dit vercoverden die van binnen.

1055

Daer werd gestreden in allen sinnen

 

Vresselike ende harde sere,

 

Ende Melions hadde daer al die ere

 

Van dien tornoie in beiden siden.

 

Hi wan VI orsse ten selven tiden:

1060

Dier gaf hi vire wech daer saen

 

Maten ridders, hebbic verstaen,

 

Diet ten tornoye wel daden daer;

 

Ende twee vordire met hem, vorwaer.

 

Na desen tornoy quam hi te hant

1065

Gereden in dat woeste eylant,

 

Daer Morligant in coninc was.

 

Hi hadde ene dochter, sijt seker das,

 

Die scoenste diemen nie gesach.

 

Nu was een riddere, die menegen dach

1070

Die joncfrouwe hadde sere gemint;

 

Maer sine achte op hem niet en twint,

 

Ende oec en wils die vader niet

 

Gedogen dat hi daer wandele iet.

 

Om dit werd erre Raguel,

1075

Want hi was starc ende sere fel,

 

Ende hi hadde ene borch daer bi,

 

Sere starc, soe dat hi

 

Niemanne ontsach op genen tijt;

 

Ende hi begonste te houden strijt

[p. 29]

1080

Opten coninc ende sine man;

 

Int leste dat hire so vele verwan,

 

Dat hi dlant al woeste maecte.

 

Ende Melions, die nu geraecte

 

Teens papen huus bi desen castele,

1085

Die hem daer af seide vele,

 

Melions vrachde den pape saen

 

Hoe dat lant ware so gedaen.

 

Die pape was een goet man

 

Ende welgeboren oec daer an,

1090

Ende dede goede ridders ere.

 

Hi seide doe: ‘Ic segt u, here.

 

Hier woent een rike nu,

 

Ende heeft ene dochter, dat secgic u,

 

Die scoenste die sach nie man;

1095

Ende een riddere die leide haer an

 

Minne, dat si hadde onwaert;

 

Ende die riddere es sere vermaert,

 

Ende een der bester diemen weet,

 

Ende heeft dit lant aldus bereet

1100

Om dat hise den coninc wilt dwingen ave.

 

Ende hier nes hertoge no grave,

 

Noch nieman oec al hier omtrent,

 

Die hem des iet onderwint;

 

Want en dar nieman angaen,

1105

Dat hi eenwijch dar bestaen

 

Te vechtene jegen Raguel:

 

Hi es soe starc ende soe fel.

 

Ende om dit brinct hi dlant in werre’.

 

Melions sprac: ‘Woent hi iet verre?’

1110

Die pape seide doe: ‘Neen hi,

 

Hi woent hier wel II milen bi’.

 

Melions sprac: ‘Bi Gode, here,

 

In slape achter tnacht nembermere,

 

In sal derward varen dan

1115

Vechten jegen den vresseliken man,

 

Dien nieman nu en dar bestaen’.

 

- ‘Ay live here, ‘seide doen saen

 

Die pape, ‘wat gaets u nu ane

 

Aldusdane grote dinc te bestane?’

[p. 30]

1120

- ‘Ic sect u, here, nu ter uren,

 

Ic ben utcomen om aventuren,

 

Ende ic vinde ene grote, donctmi, an u,

 

Ende die ic oec sal aneverden nu’.

 

Die pape sach dat moeste wesen.

1125

Si gingen slapen saen na desen,

 

Ende des margens herde vroe

 

Es Melions opgestaen alsoe,

 

Ende sijn neve met, Helijn,

 

Doe node achter bleven soude sijn;

1130

Maer Melions bat sere den neve

 

Dat hi metten pape bleve.

 

Hi seide hine daets in gere manire.

 

Melions wapende hem harde scire

 

Ende seide ten neve daer al bloet:

1135

‘Sich, al soudic daer bliven doet,

 

Gi moet mi geloven, dat secgic u,

 

Dat gi mi niet selt helpen nu,

 

Oft gine moget met mi niet varen’.

 

Doe swoert hem die neve daernaren.

1140

Nu hebben si orlof genomen

 

Ane den pape, ende sijn comen

 

Tote daer woende Raguel.

 

Ende Melions en dede niet el

 

Dan hi ter porten vaste reet toe.

1145

Daer vant hi enen horen hangende doe,

 

Dien hi blies daer harde saen.

 

Hine sach daer niemanne riden no gaen:

 

Doe keerdi omme daer ter steden.

 

Eer hi iet verre was gereden,

1150

Quam Raguel gereden hem naer

 

Ende wildene van achter steken daer.

 

Dit heeft Helijn daer verstaen,

 

Ende riep te sinen ome saen:

 

‘Keert u, oem, oft gi sijt doet’.

1155

Doe kerdem Melions dor die noet,

 

Ende sach dat Raguel op hem quam;

 

Ende Melions sinen spere nam

 

Ende quam op hem met groter cracht;

 

Ende manlijc brac daer sinen scacht,

[p. 31]

1160

Ende quamen metten orsse tgemoete

 

So vresselijc ende so onsoete,

 

Dat si beiden vielen ter eerden.

 

Si sprongen op ende vingen ten swerden,

 

Daer si mede gingen slaen.

1165

Helijn was daer bi gestaen,

 

Ende bat daer vrindelijc onsen here

 

Over sinen oem, starke ende sere,

 

Dat hine moeste bescermen daer

 

Van Raguels slagen, die scenen swaer.

1170

Si vochten vans smargens toter none,

 

Recht oft waren twee lyone,

 

Dat men niet en conde bekinnen

 

Welc den anderen soude verwinnen.

 

Si waren harre slage milde:

1175

Si dorslogen helme ende scilde:

 

So daden si den halsberch mede,

 

Dat si bloetden te meneger stede.

 

Si vochten so lange onder hen beden,

 

Dat si van moetheiden moesten sceden,

1180

Ende gingen sitten beide alsoe,

 

Tot dat si gerest waren doe.

 

Ende alsi haren adem hadden genomen,

 

Sijn weder te gadere comen,

 

Ende gingen echt houwen ende slaen,

1185

Alsi te voren hadden gedaen.

 

Dus vochten si so lange stonde,

 

Dat donker werd vanden avonde.

 

Doe quam Helijn vort tier tijt

 

Ende seide: ‘Gi heren, bi Gode, gi sijt

1190

Mode gevochten; ende in can niet

 

Geweten wi tvordeel heeft. Nu siet

 

Dat wi desen strijt hier sceden,

 

Ende blieft even goet onder u beden;

 

Dat donct mi die beste raet.

1195

Gi wet wel, oem, hoe dat staet:

 

Het es nacht, ende wi moten nu

 

Twee milen riden, dat secgic u,

 

Eer wi tonser herbergen comen’.

 

Alse Raguel dit heeft vernomen

1200

Was hi derre word sere blide,

 

Want hi dochte hem sere tien tide,

[p. 32]

 

Ende seide: ‘Bi mire trouwen, here,

 

Dese gevet tfonnesse min no mere.

 

Wildijt laten ane hem staen,

1205

Ic sculde die batalge quite saen;

 

Ende werdewi gesellen onder ons’.

 

Doe sprac daertoe Melions:

 

‘Wildijt met trouwen geloven nu,

 

Ic saelt oec versekeren u’.

1210

Doe gelovet elc anderen daer naer

 

Met trouwen, ende worden gesellen daer.

 

Ende Raguel voretse met hem saen,

 

Daer si wel waren ontfaen.

 

Hi maecte bliscap ende spel,

1215

Ende ontfinc Melions so wel;

 

Van datmen drinken mochte ende eten

 

Dies en was daer niet vergeten.

 

Dus bleef Melions ende Raguel

 

Te gadere ende hadden groet spel.

1220

Nu latic van hen hier die tale:

 

Ic salre noch toe comen wale;

 

Ende sal van Torec spreken saen,

 

Die lach te Montesclare gevaen.

vs. 1038, steken, J. staken.

vs. 1062, Diet, J. die.

vs. 1092, rike nu, J. rike coninc nu; vs. 1102, nieman, J. ieman.

vs. 1129, Doe, J. Die.

vs. 1222 vlg. Deze beide verzen zijn in de uitgave van Dr. Jonckbloet bij toeval overgeslagen.