Heimelijkheid der heimelijkheden
(1917)–Jacob van Maerlant– Auteursrecht onbekend
[pagina 181]
| |
1935[regelnummer]
Deen was een wise van Orient,Ga naar voetnoot1935aant.
Ende dander was een Jode bekent.
Die wise reet ene mulinne,
Die hie up helt van beghinne,Ga naar voetnoot1938
Die hem drouch vleesch ende brood,
1940[regelnummer]
Ende wat hem in den wech was nood.
Die Jode die ghinc te voet,
Sonder spise ende sonder goet.
Als sie dus hare straten wanderen,Ga naar voetnoot1943
Favelende deen jeghen den andren,
1945[regelnummer]
Die wise erst den Jode vraghede,
An wat wette hie hem draghede,Ga naar margenoot+
Ende waer an sijn ghelove leghet.
Mettien die Jode weder seghet:
‘Ic ghelove an enen God,
1950[regelnummer]
Diet al hevet in sijn ghebod,
Ende gheweldich in den hemel sit.
Dits hie, daer mijn ghelove an bid;Ga naar margenoot+
An desen hopic, dat hi sal
Mire zielen gheven loon van al,
1955[regelnummer]
Ende elken mede, die hem set
In mijn ghelove, in mine wet;
Ende noch es mine ghelove mede:
Die es buten mire ghelovichede,
Ende an mine wet niet ne houd,Ga naar margenoot+
1960[regelnummer]
Dat ic hem wel moet met ghewoudGa naar voetnoot1960aant.
Nemen sijn goed ende sijn leven,
Wive, kinder, maghe, neven.
Oec eist mine verdomenesse hiertoe,
Eist dat ic hem ghenaden doe
1965[regelnummer]
Jof hoveschede, jof enich goet.
Nu mac mi dijns ghelove vroet,’
| |
[pagina 182]
| |
Sprac die Jode. Doe seide die vroede:
‘Ic doe’, als die was sonder hoede.aant.
‘Tersten willic, dat goet ghescie,Ga naar voetnoot1969aant.
1970[regelnummer]
Vor aldat levet ter werelt, mie,
Daer na den minen ende minen gheburen;
Ende inne wille ghene creaturen,
Die God ghemaect hevet ende gheset,
Weder si houden an mine wet
1975[regelnummer]
Jof an ene andre, iet ghescaden;
Ende ic ghelove, dat ghenaden,Ga naar voetnoot1976
Recht ende ontfarmicheit derbi,
Ter werelt goet ghehouden si;
Ende en dinct mi altoes niet goet,
1980[regelnummer]
Datmen iemen onrecht doet.
Mie dinct, als enen onnoselen manGa naar voetnoot1981
Enighe scade comet an,
Dat mi dert in al mijn lijf,
Ic wille dat elc man, elc wijf
1985[regelnummer]
Gheluc hebben ende ghesonde,
Ende salich sijn haers lives stonde.’
Doe sprac die Jode: ‘Wat daetstu dan,Ga naar margenoot+
Jof die ghewelt dade enich man?’Ga naar margenoot+
Die wise sprac: ‘Inne bem niet so sot,
1990[regelnummer]
Inne kenne inden hemel enen God,
Gherecht, al wijs, diet al weet,
Ende sine oghen ne dect gheen cleet,
Want hijt al siet claer ter curen,Ga naar voetnoot1993
Dat es in sinen creaturen;
1995[regelnummer]
Die den goeden den loon ghevet,
Nadat si wel hebben ghelevet,Ga naar margenoot+
Ende den quaden tallen stonden
| |
[pagina 183]
| |
Loon ghevet na hare sonden.
Hem so ghevic up die wrake,
2000[regelnummer]
Mesdoet men mi in enigher sake.’
Die Jode sprac: ‘Dits wel ghesproken!Ga naar margenoot+
Twi hevestu dine wet tebroken?
Dune wercs een twint niet daer naer.
Hoe es dat?’ sprac die wise daer.
2005[regelnummer]
Die Juede sprac: ‘du best des wijs:
Ic bem mensche alse du sijs,
Du sies mi moede gaen te voet,
Ende hongherich ende sonder goet,
Ende du best wel gherust ende sat.’
2010[regelnummer]
Die wise sprac: ‘Hets waerheit dat!’
Van den mule beetti saen,
Ende hevet sinen voedersac ontdaen,Ga naar voetnoot2012
Ende gaf hem spise ende dranc,
Ende ghinc bi hem eenen ghanc,
2015[regelnummer]
Ende dedene een wile riden.
Dien Jode began therte verbliden,
Alse hi ghedroncken hadde ende geten,
Ende hi sachte was gheseten;
Ende gaf den mule die sporen,
2020[regelnummer]
So dats die wise hadde toren,
Alse hem mul ende man ontliep.
Naer den Jode dat hi riep:aant.
‘Dune beidt mijns, ic bem onteert.’
Die Jode sprac: ‘Hebbic unietgheleert,Ga naar margenoot+
2025[regelnummer]
Die pointe van mire wet,
Die ic wille houden al onbesmet?
Ic hebdi vul recht ghedaen.’
Mettien ghinc hi met sporen slaen.
Die wise riep na utermaten:
| |
[pagina 184]
| |
2030[regelnummer]
‘Sultu mi in die wostine laten,
Daer mi die leeuwe entie diere
Verteeren sullen harde sciere;aant.
Of ic blive van hongre doot,Ga naar margenoot+
Of van dorste in dese noot:
2035[regelnummer]
Doe met mi ontfarmichede,Ga naar voetnoot2035
Ghelijc dat ic metti dede.’
Die Juede en achte niet der wort,
Maer ghinc emmer jaghen vort,
Onthier ende hi so verre ontran,
2040[regelnummer]
Dat niemen andren en sach an.
Alse die wise was buter hopenGa naar margenoot+Ga naar voetnoot2041
Van eeneghen troste, es hi ghelopenaant.
Ter vulmaectheit van sire wet,
Want hi in talen hadde geset
2045[regelnummer]
Den Jode: of men hem dade hone,
Dat een God ware in den trone,
Diet al saghe claer ter curen,
Dat ware in sine creaturen.
Te hem hief hi hovet ende montGa naar voetnoot2049
2050[regelnummer]
Ende seide: ‘Heere, hets di cont,
Dat ic dine wet hebbe ghehouden,
Ende dine ghebode wel vergouden.
Doet an desen Jode anschine
Dijns selves eere entie mine.’
2055[regelnummer]
Niet langhe naer dese taleGa naar margenoot+
Es hi comen in eenen dale,
Ende vint den Jode ghevallen,
Den scinkel ontwee met allen,
Ende in den hals gequetst zeere.
| |
[pagina 185]
| |
2060[regelnummer]
Die muul verkende sinen heere,Ga naar margenoot+
Ende comt them waert omme eten.
Die wise die es up gheseten,
Ende so henen, ende liet den Juedeaant.
Stervende alse eenen ruede.
2065[regelnummer]
Maer die Juede die riep zeere:
‘Ne laet mi hier niet broeder, heere!
Ontfaerme mijns! ic hebbe noot;
Ic bem ghewont toter doot;
Hout dine wet, vare niet en weghe;
2070[regelnummer]
God hevet di ghegheven den zeghe.’Ga naar margenoot+
Die wise sprac: ‘Twi lietstu mi alleene
Sonder ontfaermicheit ne gheene?’
‘Neen,’ sprac die Jode, ‘dat laet gaen;
Hets leden, datter es ghedaen.
2075[regelnummer]
Ic dede, dat mi mine oudere leerden,Ga naar voetnoot2075aant.
Die wet, daer si hem oint an keerden.’
Die wise hilt vort sine wet,
Ende heeftene achter hem gheset,
Tote dat hi quam, daer waren Jueden,
2080[regelnummer]
Ende gaf den quaden hont den rueden,
Die daer na sinen ende dede.
Die heere vernam dit van der stede,Ga naar voetnoot2082
Ende hevet den wisen man ontfaen
Tsinen rade, ende eere ghedaen
2085[regelnummer]
Om die hovesche ontfarmichede
Entie doghet, die hi dede.
Dus eist: si twee ghedeelt in tween
Draghen selden over een,
Want elc sine wet hout over best,
2090[regelnummer]
Dus bliven die herten al ontvest.
Ga naar margenoot+Nu betaemt wel elken heere,Ga naar margenoot+
Die bewaren wille sine eere,
Dat hi scrivers met hem houde;
Vroede liede, jonghe ende oude,
| |
[pagina 186]
| |
2095[regelnummer]
Die scone ende wel connen dichten,aant.
Entie met sconen worden verlichtenGa naar margenoot+
Connen, dat sijn heere wille;
Entie connen decken stille
Eens lants heeren heymelichede.
2100[regelnummer]
Want ghelijc dat smeinschen ledeGa naar voetnoot2100aant.
Scoenre sijn ghecleet dan naect,
Also eist dat men een dicht maect,
Daer men der waerheit niet uut en gheet,
Ende mense met sconen worden cleet.
2105[regelnummer]
So wert die heere daer omme ghepriset,
Dat hi lieden, so wel ghewiset,aant.
Hevet tsiere heimelichede,Ga naar margenoot+
Ende wert te meer ontsien oec mede.
Dusghedane sullen die heerenGa naar voetnoot2109
2110[regelnummer]
Houden in werdicheit ende in eeren,
Up dat mense ghetrouwe vint,
Ende sparen jeghen hem niet een twint.
Moeten sijn besceeden al;
2115[regelnummer]
Want men dat te sprekene pliet:aant.
Daer die heere niet en siet,Ga naar voetnoot2116
Dat die bode sijn oghe es daer;
Ende sijn ore over waer,
Daer die heere niet en hort;
2120[regelnummer]
Ende daer sijn heere zwighet, draghet hi vort.
Hier bi waert den heeren goet,
Dat hare boden waren vroet,
Ende scuweden die dorperheden.Ga naar voetnoot2123
Die Persiene plaghen eere seden,
2125[regelnummer]
Alse heeren boden tote hem quamen,
Die waren van hoegher namen,
Dat sise gherne droncken maken:
| |
[pagina 187]
| |
Dan ondervonden si die saken
Entie heimelicheit dies heeren,
2130[regelnummer]
Ende hier af quam vele onneeren.
Hen sijn gheene messagiere,aant.
Daer ic af dese dinc visiere,Ga naar margenoot+
Maer hoghe lieden, die weder ende vort
Uut draghen der heeren wort.
Ga naar margenoot+Heeren sullen hebben mede,Ga naar margenoot+
Altoes ende in elken stede,
Met hem vele haerre edelinghen,
Die in allen haren dinghen
Draghen sullen haren last,
2140[regelnummer]
Entie met dogheden also vastaant.
Ende met ghevene an hem verhalen,
Dat si tlijf vor hem betalen
Tallen tiden in den noot;
Ende si eer vallen in die doot,Ga naar margenoot+
2145[regelnummer]
Eer si verliesen haren heere.
Dien sal die heere altoes doen eere,
Die hem dus sijn ghetrouwe;
Ende daer hi ontrouwe ane scouwe,
Dien sal hi so van hem verstoten,
2150[regelnummer]
Dat si hem niet ne ghenoten
Onder die goede meer na dien.
Dus sal mense minnen ende ontsien:
Want alse een wel doet sonder danc,
So wert sijn wille also cranc,
2155[regelnummer]
Dat hem rouwet in sinen moet,
Dat hi omme niet was goet.
Hier endt die bouc, die es gheseit
Heimelichede der heimelicheit.
|
|