De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 494]

Christus werpt den geest, uit de maanzieke.

Ach! wy gelooven; komt ons zwak geloof te baate,

Beminde Meester, die zo lieflyk Jezus hiet,

En wild ons in de nood des levens niet verlaate,

In Jammer, en Elende en veellerlei verdriet.

Dat doch de booze Geest, voor uwen vinger, ruime,

Uit zyne wooning, van de arme kranke Ziel,

Die hy zo jaagd en plaagd, doet went'len ende schuime,

Zo dat hy menigmaal, in vuur en water viel.

Dewyl ons niemant van het Jammer kan geneezen,

Erbermd u Heere, ons vertrouwen is op uw,

Gy zyt de geene Alleen, waar by wy moeten weezen,

Toond uw vermogen, en uw mededogen nu:

Zo roept het bange hert, om hulp in zyn Elenden,

Gelyk die Vader deed, voor zyn Elendig Kind.

Zy zyn op 't rechte spoor, die zich tot Jezus wenden,

Op dat hy 't bange hert van zynen band ontbind.

Hoe minlyk heeft Hy zich gehouden, en gedraagen,

Voor alle Elenden die ootmoedig tot hem quam,

Toen Hy op aarden was, in zyne vreemd'lings dagen

In 't zichtbaar lichaam, dat zyn Godheid aan zich nam,

Op dat Hy 't grootste quaad, en d'uiterste Elende,

Van 't Eeuwige verderf, de Duivel, Dood en Hel,

Van d'arme kranke Ziel, des menschen af zouw wende,

En 't leven weder bragt, in 't Eeuwigduurend Wel.

Hy is de zelve, die Hy was, van Eeuwigheden,

Hy is de zelve die hy was, op aarde in 't vlees,

Dies komen wy ook noch, gelyk die oude deeden,

Op dat Hy ons van 't Quaad, dat ons bezit, genees.

[p. 495]

Markus IX: 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27.

EEN uit de schare antwoordende zeide, Meester, ik hebbe mynen zoone tot u gebragt, die eenen stommen geest heeft. En waar hy hem ook aangrypt, zo scheurd hy hem, en schuimd, en knerset met zyne tanden, en verdorret: en ik hebbe uwe Discipelen gezegd, dat zy hem zouden uitwerpen, en zy en hebben niet gekonnen. En hy antwoordde hem, en zeide, O ongeloovig geslachte, hoe lange zal ik noch by u-lieden zyn? Hoe lange zal ik u noch verdraagen? Brengt hem tot my. En zy bragten den zelven tot hem: en als hy hem zag, scheurde hem terstond de geest: en hy vallende op de aarde, wentelde zich al schuimende. En hy vraagde zynen vader, Hoe langen tyd is 't, dat hem dit over gekomen is? En hy zeide hem, Van zyne kindsheid af. En menigmaal heeft hy hem ook in 't vuur en in het water geworpen, om hem te verderven: maar zo gy iet kond, zyt met innerlyke ontferminge over ons beweegd, en helpt ons. En Jezus zeide tot hem, Zo gy kond gelooven, alle dingen zyn mogelyk den geenen die geloofd. En terstond de vader des kinds roepende met traanen zeide, Ik geloove Heere, komt myne ongeloovigheid te hulpe. En Jezus ziende dat de schare gezamentlyk toeliep, bestrafte den onreinen geest, zeggende tot hem, Gy stomme en doove geest, ik beveele u, gaat uit van hem, ende en komt niet meer in hem. En hy roepende, en hem zeer scheurende ging uit, en [het kind] wierd als dood, alzo dat veele zeiden, dat het gestorven was. En Jezus hem by der hand grypende, rechtede hem op: en hy stond op.

Lukas IX: 42.

Jezus bestrafte den onreinen geest, en maakte het kind gezond, en gafhem zynen vader weder.