De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 484]

De Kananeese vrouw.

Ootmoedigheid, hoe schoon zyt gy de Heil'ge Oogen!
Ootmoedigheid, hoe groot zyt gy in uw vermoogen!

Gy neemd het levens brood, uit d'Allerhoogste hand,

Die zich ook stelden in de nederigste stand,

Om ons dat Heilig Brood der Zaligheid te geeven,
Waar door de Eeuw'ge dood der Hellen wierd verdreeven;

Zo dat de grootste macht, en 't wigtigste belet,

Door waare Ootmoedigheid, gelicht wierd en verzet.

Een held're Spiegel, om te zien door welke wegen,
Het rechte Doel des Heils, geraakt werd, en verkreegen.

By God te komen, is de hoogste plaats van al,

Die werd gekreegen door het allerlaagste dal.

Gelyk als Water, 't Vuur in zyne macht kan binden,
Zo kan Ootmoedigheid de Tooren Gods verslinden.

Dies scheppe een Iders hert vry water uit die bron,

Die voor ons allen 't Vuur der Hellen overwon.

Wyl dan de Duivel, door Ootmoedigheid moet wyken,
Zo laat ons in de Moed ook niet te licht bezwyken,

(Schoon ons de Hulpe Gods, een wyl schynd af te slaan,)

Maar houden, met Geroep, en achtervolging aan.

Het Water laat niet na, van nederwaarts te stroomen,
Indien zyn stuiting maar alleen werd weg genomen:

Zo blyft Gods liefden en Barmhertigheid niet staan,

Indien de Hoogte, die Hem keerd, werd weg gedaan.

Kom dan Ootmoedigheid, ter aarde neêr geboogen,
Zo zal Gods Goedigheid, u t'zyner tyd verhoogen.

[p. 485]

Markus VII: 24, 25, 26, 27.

VAN daar opstaande ging hy weg na de landpaalen van Tyrus en Sidon: en in een huis gegaan zynde, en wilde hy niet dat het iemant wiste, en hy en konde [nochtans] niet verborgen zyn. Want een vrouwe, welkers dochterken eenen onreinen geest hadde, van hem gehoord hebbende, quam en viel neder aan zyne voeten. Deze nu was een Griekse vrouwe, van geboorte uit Syrophenicien, en zy bad hem, dat hy den Duivel uitwierpe uit haare dochter. Maar Jezus zeide tot haar, Laat eerst de kinderen verzadigd worden: Want het en is niet betaamelyk, dat men 't brood der kinderen neeme, en den hondekens [voor] werpe.

Mattheus XV: 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28.

Ziet een Kananeese Vrouwe uit die landpaalen komende, riep tot hem, zeggende, Heere [gy] zoone Davids, ontfermd u mynder: myn dochter is deerlyk van den Duivel bezeten. Doch hy en antwoorde haar niet een woord. En zyne Discipelen tot hem komende baden hem, zeggende, Laat ze van u, want zy roept ons na. Maar hy antwoordende zeide, Ik en ben niet gezonden dan tot de verlorene schaapen des huis Israëls. En zy quam en aanbad hem, zeggende, Heere helpt my. Doch hy antwoordde en zeide, Het en is niet betaamelyk het brood der kinderen te neemen, en den hondekens [voor] te werpen. En zy zeide, Ja Heere: doch de hondekens eeten ook van de brokskens, die daar vallen van de tafel haarer heeren. Doe antwoordde Jezus, en zeide tot haar, Ovrouwe, groot is uw geloove, u geschiede gelyk gy wild. En haar dochter wierd gezond van dier zelver uure.