De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 474]

De vyf garste brooden.

Vyf Garste Brooden, was genoeg, voor zo veel monden,
Als toenmaals wierden, in de Woeste plaats gevonden,

Want die de zegening, op deze maaltyd goot,

Was 't Woord, dat alles Schiep, een Bron van alle Brood.

Dieswegen zyne Gunst, de gantse Wereld nooden,
Die Hy zich zelven, tot een Spys heeft aangebooden:

Want, deze Spyze werd niet minder, door 't Geniet,

Gelyk een Welbron, die oneindig stroomen giet.

Al wie nu hongerd, na het Eeuwig Zalig leven,
Werd van dit waare brood, uit enkel gunst gegeeven;

Doch 't smaakt niet voor het Vlees, maar voor den Eeuw'gen Geest,

Die zonder deze Spys, voor 't Eeuwig sterven vreest:

En daarom wil zy graag, de Wereld-Stad verlaate,
Op dat zy in het Veld, dat Brood des levens ate,

ô Brood des levens! dat ons op den Weg ontmoet,

Waar door men tot een Kind des Hemels werd gevoed,

Om namaals Eeuwig, aan den Tafel Gods te Eeten,
Uw waarde en dierbaarheid, is met geen maat te meeten!

Men volge Jezus dan, niet om het tyd'lyk brood,

Maar om Hem zelven, die ons, op hem Zelven nood;

De gantse Volheid, van het Goddelyke Goede,
Om d'Eeuw'ge diepte der begeerte gants te voede,

Die niet te voeden is, met eenig ander ding,

Als 't Eige Wezen, daar zy 't Wezen van ontfing.

[p. 475]

Mattheus XIV: 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21.

ALS] Jezus [dit] hoorde, vertrok hy van daar te scheepe, na een woeste plaatse alleen: en de scharen [dat] hoorende, zyn hem te voete gevolgd uit de steden. En Jezus uitgaande zag een groote schare, en wierd innerlyk met ontferminge over haar beweegd, en genas haare kranken. En als het nu avond wierd, quamen zyne Discipelen tot hem, zeggende, Deze plaatse is woest, en de tyd is nu voorby gegaan: laat de scharen van u, op dat zy heenen gaan in de vlekken, en haar zelven spyze koopen. Maar Jezus zeide tot haar, Het en is haar niet van noode heenen te gaan: geeft gy haar te eeten. Doch zy zeiden tot hem, Wy en hebben hier niet dan vyf brooden en twee vissen. En hy zeide, Brengt my dezelve hier. En hy beval de scharen neder te zitten op het gras, en nam de vyf brooden, en de twee vissen, en opwaarts ziende na den Hemel zegende dezelve: en als hy ze gebroken hadde, gaf hy de brooden den Discipelen, en de Discipelen den scharen. En zy aten alle en wierden verzadigd, en zy namen op, het overschot der brokken, twaalf volle korven. Die nu gegeeten hadden, waaren omtrent vyf duizend mannen, zonder de vrouwen en kinderen.