De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 422]

De geraakte, door het dak neer gelaaten.

Was haaren Iver-Stroom, door geene Dam te stuiten,
Zo dat noch Deur, noch Dak haar buiten konde sluiten,

Maar brak, geweldiglyk, door alle tegenkeer,

En liet het Voorwerp, voor des Meesters voeten neêr,

Waar op dat, Lyf en Ziel, geneezingen ontfingen,
En zo gezegend, tot Gods lof, na huis toe gingen!

En dit was liefden, tot de Naasten, die haar joeg,

Dat medelyden, 't Pak, door alle Hinder droeg;

ô Mensch! wat laat gy dan, uw Iver noch vertraagen,
Om uwe Eigen Ziel, die lam is, heen te draagen,

Door alle tegenweer, van veel omstandigheid,

Die, als een vaste dyk zich voor uw voeten leid?

Is 't niet veel beter, eens een wakk're moed genoomen,
Om met veel leed, en zweet, door alles heen te komen,

Terwyl de Meester noch met zyne Gunst volherd,

Op dat de lamme Ziel, eens staande en gaande werd,

Als dat men, by verzuim, van d'aangenaame tyden,
Een Eeuw'ge lamheid, aan de arme ziel moest lyden?

't Is lang genoeg gestaan, voor zaaken dezer Tyd:

Dat d'Overweeging van de groote Eeuwigheid,

Den rechten Iver dryf, om krachtig door te zetten,
Door alle dingen, die den Gang tot God, beletten,

Op dat het leven werd verlost van wee en ach,

En dat Gezondheids boom, oneindig bloeijen mag.

[p. 423]

Lukas V: 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25.

HET geschiedde in een dier dagen, dat hy leerde, en [daar] zaten Pharizeen en Leeraars der Wet, die van alle vlekken van Galileen, en Judea, en Jeruzalem gekomen waaren: en de kracht des Heeren was [daar] om haar te geneezen. En ziet [eenige] mannen bragten op een bedde eenen mensche die geraakt was: en zochten hem in te brengen, en voor hem te leggen. En niet vindende, waar door zy hem in brengen mogten, overmits de schaare, zo klommen zy op het dak, en lieten hem door de tichelen neder met het beddeken, in het midden, voor Jezus. En hy ziende haar geloove zeide tot hem, Mensche uwe zonden zyn u vergeeven. En de Schriftgeleerde en de Pharizeen begonden te overdenken, zeggende, Wie is deze, die [Gods-] lasteringe spreekt? Wie kan de zonden vergeeven dan God alleen? Maar Jezus haare overdenkinge bekennende, antwoordde en zeide tot haar, Wat overdenkt gy in uwe herten? Welk is lichtelyker te zeggen, Uwe zonden zyn u vergeeven, of te zeggen, Staat op en wandeld? Doch op dat gy moogt weeten, dat de Zoone des menschen macht heeft op der aarden de zonden te vergeeven, (zeide tot den geraakten) Ik zegge u staat op en neemt uw' beddeken op, en gaat heenen na uw' huis. En hy terstond voor haar opstaande, [en] opgenomen hebbende het geene daar hy op gelegen hadde, ging heenen na zyn huis, God verheerlykende.