De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 414]

Simon Petrus, schip.

Wy alle die den Tyd, in wereldse belangen,

Besteeden op de Zee, van ied'le woeldery,

Die hebben lang gevist, en niemendal gevangen,

Zo gaat de levens nacht maar vruchteloos voorby:

Maar, die op Jezus Woord, Geloof en Hoop ontwinden,

Als een gevlochte Net, en werpen in de Zee,

Van Gods verborgen Goed, die zullen ryk'lyk vinden,

En vullen 't gantse Schip van 't leedig hert daar meê.

Wie dan het Heilig Woord des Heeren komt ter ooren,

En daar, (door acht'loosheid,) niet vlytig na en doet,

Maar 't zelven in de grond van Ongeloof laat smooren,

Verzuimd, door eigen wil, een onwaardeer'lyk goed.

Wat is'er beter, als na Zaligheid te vissen?

En die dat steld in 't werk, na Jezus onderwys,

Die zal de groote vangst der Zaligheid niet missen,

Zo haald Gehoorzaamheid, een noemelooze prys.

Ach Jezus! die in 't Schip van 't menschelyke leven,

Uw Heil'ge voeten, by onwaardigen hebt gezet,

Wy hebben, na uw Woord, ons tot de vangst begeeven,

En hoopen van uw Gunst, de volheid in ons net.

Al die dan met zyn Schip, gelukkig uit wil vaaren,

Die hebbe Jezus, tot Gezelschap binnen boord,

Zo schept zyn moeiten, uit de Onrust dezer baaren

Het geen tot onderhoud, van 't Eeuwig leven hoord.

[p. 415]

Lukas V: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10.

HET geschiedde als de schaare op hem aandrong, om 't woord Gods te hooren, dat hy stond by 't meir Gennesareth. En hy zag twee scheepen aan [den oever] van 't meir liggende, en de vissers waaren daar uit gegaan, en spoelden de netten. En hy ging in een van die scheepen, 't welke Simonis was, en bad hem, dat hy een weinig van 't land afstake: en neder zittende leerde hy de schaaren uit het schip. En als hy af liet van spreeken, zeide hy tot Simon, Steekt af na de diepte, en werpt uwe netten uit om te vangen. En Simon antwoorde en zeide tot hem, Meester wy hebben den geheelen nacht over gearbeid, en niet gevangen: doch op uw' woord zal ik het net uitwerpen. En als zy dat gedaan hadden, beslooten zy een groote menigte vissen, en haar net scheurde. En zy wenkten haare medegenooten, die in 't ander schip waaren, dat zy haar zouden komen helpen. En zy quamen, en vulden beide de scheepen, zo dat zy byna zonken. En Simon Petrus [dat] ziende, viel neder aan de kniën Jezus, zeggende, Heere gaat uit van my want ik ben een zondig mensche. Want verbaastheid hadde hem bevangen, en alle die met hem waaren, over den vang der vissen, die zy gevangen hadden. En desgelyks ook Jakobus en Joannes de zoonen Zebedeus, die Simons medegenooten waaren. En Jezus zeide tot Simon, En vreest niet: Van nu aan zult gy menschen vangen.