De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 360]

Holophernis, onthoofd.

Hoogmoed komt voor den val; Het Pochen, en het dreigen,
Gegrond, op eigen macht, dat moet tot schande zwygen,

Wanneer dat stoute hoofd, daar zo veel zwaaid en draaid,

In droom en dronkenschap zo snel werd afgemaaid.

Wat zyn 'er veele, die op goed en moed braveeren,
En alles na haar zin doen wenden ende keeren,

En op het onverwachst, daar rust geen Onheil spoord,

Word Zorgeloosheid, in zyn zachte bed vermoord.

De dood komt zachjes aan, en brengd geen wapens mede,
Maar vind in 's lichaams tent, een zwaard van scherpe sneede,

Dat geld die harde kop, in zyn verwarde droom,

Daar valt de Stam en Kroon, van d'uitgebreide boom.

Maar die elendig is, en onder druk geboogen,
En nederig, en klein, in zyne eigen oogen,

En met de zucht tot God, den Allerhoogsten loopt,

En op verlossing, door zyn groote Erberming hoopt,

Die werd doch eindeling, uit zyne nood ontheven,
Van alle quaaden, die zyn arme Ziel omgeeven,

Gelyk een Leger, met zyn Oorelogs Gestel,

Van deze Wereld, en de Machten van de Hel;

Hy word ontheven van de geen die hem omringen;
Om zyn Verlosser, lof, en eere toe te zingen,

Gelyk als Judith deê, in haar gewenste tyd;

En deze Lofzang duurd, in alle Eeuwigheid.

[p. 361]

Judith XIII: 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13.

JUDITH nu hadde haare dienstmaagd bevoolen, dat zy buiten haare slaapkamer zoude staan, en haaren uitgang waar neemen, gelyk dagelyks [geschied] was. Want zy zeide, dat zy uitgaan zoude tot haar gebed, en zy hadde met Bagoa diergelyke woorden gesprooken: en zy gingen alle weg van haar aanschyn, en daar en werd niemant, noch klein noch groot, in de slaapkamer gelaaten: En Judith staande voor zyn bedde, zeide in haar herte, ô Heere gy God aller kracht, ziet te dezer uuren aan de werken myner handen, tot verhooginge Jeruzalems: want het is nu bequamen tyd, om uwe erve te hulpe te komen, en mynen aanslag uit te voeren, tot verwonderinge der vyanden, die tegen ons opgestaan zyn. En zy ging na de sponde van het bedde, die aan Holophernis hoofd was, en zy nam zyn Sabel daar van, en naar by komende aan het bedde, greep zy het hair van zyn hoofd aan, en zeide, Sterkt my, ô God Israëls, op dezen dag. En zy sloeg tweemaal in zynen hals met alle haare kracht: en hieuw hem zyn hoofd af, en zy wentelde het lichaam van het bedde. En nam het behangsel van de pilaaren weg. En een weinig daar na ging zy uit, en gaf haare dienstmaagd het hoofd Holophernis over, en die stak het zelve in de maale haarer spyze. En zy beide gingen te zaamen uit, naar haare gewoonte: en door het leger gepasseert zynde, gingen zy rondom dat dal heenen, en klommen op den berg [der stad] Bethulien, en quamen aan der zelver poorten. En Judith zeide van verre tot de geene die de wacht hadden over de poorten, Doet open: doet doch de poorte open. God, onze God, is met ons om noch kracht te bewyzen in Israël, en tegen de vyanden; gelyk hy ook heden gedaan heeft.