De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 344]

Jobs booden.

Daar quam een Storm, van 't Oost, van 't Noorden, en van 't Zuijen,

Maar deze boom stond vast, geworteld in zyn grond,

En schutten op zyn stam, en takken, al die buijen,

Zo dat hy, na, als voor, zyn God ter eeren stond;

En droeg een eed'le vrucht, van lof aan zynen Heere,

In wederwille, van de helse haat en nyd,

Om dat geduldigheid de wreevel kon braveere,

Tot hem een grooter Goed, van Gode wierd bereid.

Daar ruist ook menig bui, met wreevelige vlaagen,

Den Boom der Vreeze Gods, geweldig over 't hoofd,

Dat al zyn takken en zyn telgen daar van waagen,

En werden heen en weêr geschud en afgesloofd;

Dies moet zyn wortel diep, en vast in d'aarde grypen,

Van Gods Erbarming, en een goede ommekeer,

En laaten zich 't Gewigt des Hemels niet ontnypen,

Na donk're buijen, schynd de klaare Zon wel weêr.

Elk moet zyn tyd van Stryd, verduwen, en verduuren,

Terwyl de levens boom, in deze wereld wast,

Maar als hy eenmaal komt aan 't Eind ter goeder uuren,

Zet God, zyn Wortel in den Hemel eeuwig vast.

Daar zal hy Vrucht van lof, en dank, en eere draagen,

En als een Palmboom, aan het verse water staan,

De Allerhoogste tot een lust en welbehaagen,

En 't allerminste leed zal nooit meer op hem slaan.

[p. 345]

Job I: 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22.

DAAR was nu een dag, als zyne zoonen, en zyne dochteren aten, en wyn dronken, in den huize haares broeders den eerstgeboorenen; Dat een boode tot Job quam, en zeide: De runderen waaren ploegende, en de ezelinne weidende aan haare zyden. Doch de Sabeers deeden eenen inval, en namen ze, en sloegen de jongers met de scherpte des zwaards: en ik ben maar alleen ontkomen om het u aan te zeggen. Als deze noch sprak, zo quam een ander, en zeide; Het vuur Gods viel uit den Hemel, en ontstak onder de schaapen, en onder de jongens, en verteerde ze: en ik ben maar alleen ontkomen om het u aan te zeggen. Als deze noch sprak, zo quam een ander, en zeide; De Chaldeen stelden drie hoopen, en vielen op de kemelen aan, en namen ze, en sloegen de jongers met de scherpte des zwaards: en ik ben maar alleen ontkomen, om het u aan te zeggen. Als deze noch sprak, zo quam een ander, en zeide: Uwe zoonen, en uwe dochteren aten, en dronken wyn in het huis haares broeders, des eerstgeboorenen: En ziet, een groote wind quam van over de woestyne, en stiet aan de vier hoeken van het huis: en het viel op de jongelingen, dat ze storven: en ik ben maar alleen ontkomen om het u aan te zeggen. Doe stond Job op, en scheurde zynen mantel, en schoer zyn hoofd, en viel op de aarde, en boog zich neder: En hy zeide: Naakt ben ik uit myns moeders buik gekomen, en naakt zal ik daar heenen weder keeren; de HEERE heeft gegeeven, en de HEERE heeft genoomen: de Naam des HEEREN zy geloofd. In dit alles en zondigde Job niet, ende en schreef Gode niet ongerymds toe.