De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 334]

Daniel in de leeuwen kuil.

Al is den Vroomen in een diepe kuil gezeten,
By zulke Gasten, die zeer greetig menschen eeten,

Zo sluit doch, d'Oppermacht haar muilen met een band,

Door zyn genadige, en zyn toegereikte hand;

Zo dat zy 't leven van de ziele niet verslinden,
Schoon zy het van naby in haare wooning vinden:

Al valt d'Oprechte dan in 's Vyands bitt're haat,

Om dat hy uit den weg van al de wereld gaat,

Hy zal aan 't leven van het Eeuwig deel niet sterven,
Maar uit de Kuil des doods, het Eeuwig leven erven;

Want deze Helse Leeuw, die and're wel verslind,

Die zyne boosheid niet met God gewapend vind,

Word zyne macht geveld, aan zulke, die door waaken,
En nuchter leeven in de Hoede Gods geraaken.

ô Daniel! die 't Heil Jeruz'lems had in 't oog,

En driemaal op den dag, voor God uw kniën boog,

In wederwille van de snoode achterlaagen,
Die gaaren uw verderf, uit uwe deugden zagen;

Wy arme, die hier ook, als vreemdelingen zyn,

In 't aardse Babel, en de wereldse Woestyn;

Wy kyken mede uit, door ons geloovig Oopen,
Na 't Nieuw Jeruzalem, waar op wy staadig hoopen,

Om in te keeren, als in 't waare Koningryk,

En daar bevriend te zyn, met u, en uw's gelyk.

[p. 335]

Daniel VI: 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24.

DOE quamen die mannen met hoopen tot den Koning, en zy zeiden tot den Koning, Weetet, O Koning, dat der Meden en der Persen wet is, dat geen gebod noch ordonnantie die de Koning verordineerd heeft, en mag veranderd worden. Doe beval de Koning, en zy bragten Daniel voort, en wierpen [hem] in den kuil der leeuwen: [en] de Koning antwoordde en zeide tot Daniël, Uw God, dien gy geduuriglyk eerd, die verlosseu. En daar wierd een steen gebragt, en op den mond des kuils geleid: en de Koning verzegelde den zelven met zynen ring, en met den ring zyner Geweldigen, op dat de wille aangaande Daniel, niet en zoude veranderd worden. Doe ging de Koning na zyn paleis, en overnachte nuchteren, ende en liet geen vreugdenspel voor zich brengen: en zyn slaap week verre van hem. Doe stond de Koning in den vroegen morgenstond met het licht op, en hy ging met haaste heenen tot den kuil der leeuwen. Als hy nu tot den kuil genaderd was, riep hy tot Daniel met een droeve stemme: De Koning antwoordde, en zeide tot Daniel: O Daniel, gy knecht des levendigen Gods, heeft ook uwe God, dien gy geduuriglyk eerd, u van de leeuwen konnen verlossen? Doe sprak Daniel tot den Koning, O Koning leefd in eeuwigheid. Myn God heeft zynen Engel gezonden, en hy heeft den muil der leeuwen toegeslooten, dat zy my niet beschadigd en hebben, om dat voor hem onschuld in my gevonden is: Ook en hebbe ik, O Koning, tegen u geen misdaad gedaan. Doe werd de Koning by hem zelven zeer vrolyk, en zeide, dat men Daniel uit den kuil trekken zoude: Doe Daniel uit den kuil opgetrokken was, zo en wierd 'er geen schaade aan hem gevonden, dewyle hy in zynen God geloofd hadde.