De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 332]

Daniel werd biddende gevonden.

Schoon dat de Machten, van het wereldlyk Regeeren,
Stoutmoedig willen, dat men doe na haar begeeren,

Zo gaat Godvruchtigheid, zyn Staatelyken gang,

Dewyl hem niets en is, van zulk een groot belang,

Als 't welbehaagen Gods: Al is hy neêr geboogen,
En klein van herten, en met neêrgeslaagen oogen,

Hier is hy moedig, als een Jonge Leeuw in 't veld,

Met zyn oprechtigheid, gewapend, als een held.

Het Ryk der Hellen, en de Wereld, met haar Machten,
Kan hy met haat, en smaad, verwerpen en verachten;

Want d'Allerhoogste, daar zyn Wysheid op vertrouwd,

Maakt hem, in 't aangezicht der snooden, God'lyk stout.

Het welk dan Zonneklaar, aan veelen is gebleeken,
Dat geen Monarchie, haar vasten zin kon breeken:

Zo dat de Macht, van 't Ryk, het geen het oog niet ziet,

De vleeselyke macht, met kracht om verre stiet:

Dewyl, een, Eenig Man, veel duizende weêrstreefde,
Gelyk hy doen zouw, al die op der aarde leefde:

Want dezen weet wel, dat geen hand bereiken kan,

Het rechte leven van de wezendlyke Man:

Schoon hem de Mantel van het vlees, wierd afgenomen,
D'onsterf'lyke Geest is haar geweld ontkomen.

Dit is den Spiegel, voor het laauw en flaauw gemoed,

Dat door lafhertigheid, den zin der quaaden doet.

[p. 333]

Daniel VI: 11, 12, 13, 14, 15.

DOE nu Daniel verstond, dat dit schrift geteekend was, ging hy in zyn huis (hy nu hadde in zyne opperzaale opene vensters tegen Jeruzalem aan) en hy knielden drie tyden des daags op zyne kniën, en hy bad, en deede belydenisse voor zynen God, gantselyk gelyk hy voor dezen gedaan hadde. Doe quamen die mannen met hoopen, en zy vonden Daniel biddende en smeekende voor zynen God. Doe quamen zy nader, en spraken voor den Koning van 't gebod des Konings, Hebt gy niet een gebod getekent, dat alle man die in dertig dagen van eenigen God of mensche [iet] verzoeken zoude, behalven van u, O Koning, in den kuil der leeuwen zoude geworpen worden? De Koning antwoordde en zeide, 't Is een vaste reden, na de wet der Meden en Persen, die niet en mag wederroepen worden. Doe antwoordden zy, en zeiden voor den Koning, Daniel een van de weg-gevoerde uit Juda, en heeft, O Koning, op u geen achtinge gesteld, noch op het gebod dat gy getekend hebt: maar hy bid op drie tyden des daags zyn gebed. Doe de Koning deze reden hoorde, was hy zeer bedroefd by hem zelven, en hy stelde 't herte op Daniel, om hem te verlossen: ja tot den ondergang der Zonne toe, bemoeidde hy zich om hem te redden.