De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 274]

Elias onder de jeneverboom.

De rechte dienaars, en Gezanten van den Heere,
Die niet en spraaken, na het vleeselyk begeere,

Die moesten vluchtig, voor de haat des werelds zyn,

En eenzaam doolen, in het wilde der Woestyn.

Doch, die de vriendschap van de Oppermacht genooten,
Die hadden meerder, dan de gunst van alle grooten;

Want geen vermogen kan haar rukken uit Gods hand,

Die, met haar wortel, in den Hemel zyn geplant.

Of schoon, de buitenschors, van haar wierd weg genomen,
Zo blyft het herte, een der Paradyse boomen;

Gelyk het schouwend Oog, in Christus tyd, bevond,

Hoe schoon Elias op den berg der glori stond!

Die, met een haaren kleed, en leeren riem te draagen,
Niet Heerlyk had geleefd, na 't vlees'lyk welbehaagen:

Hoewel Hy niet en ging, als allen, door de dood,

Maar 't zelve wonderlot, (dat Henoch kreeg,) genoot.

Doch and'ren, die den Rok der sterf'lykheid verlieten,
Die komen, met den Geest, doch ook in zulk genieten.

En, als de zuiv'ring, in der aarde, eens is gedaan,

Zo krygen zy den Rok, verheerlykt, weder aan.

Wie dan, door Wysheid, Baal, en Mammon, niet wil Eeren;
Maar, met zyn gantse Hert, den Heere aller Heeren,

En heirschaaren, als den Allerhoogsten, diend,

Die heeft den Engel Gods, op zynen weg tot Vriend.

[p. 275]

1 Koningen XIX: 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8.

DOE zond Izebel eenen boode tot Elias, om te zeggen: Zo doen [my] de Goden, en doen zo daar toe, voorzeker, ik zal morgen ontrent dezen tyd uwe ziele stellen, als de ziele van haar-lieder een. Doe hy dat zag, maakte hy zich op, en ging heenen om zyns levens wille, en quam tot Berzeba, die in Juda is: en liet zynen jongen aldaar. Maar hy zelfs ging heenen in de woestyne eene dag-reize, en quam, en zat onder eenen Jeneverboom: en bad dat zyne ziele storve, en zeide: Het is genoeg, neemt nu, HEERE, myne ziele; want ik en ben niet beter dan myne vaderen. En hy leide zich neder, en sliep onder eenen Jeneverboom: en ziet doe roerde hem een Engel aan, en zeide tot hem; Staat op, eet. En hy zag om, en ziet tot zyn hoofd-einde was een koeke op de koolen gebakken, en eene flesse met water: alzo at hy, en dronk; en leide zich wederom neder. En de Engel des HEEREN quam ten anderen maal weder en roerde hem aan, en zeide; Staat op, eet: want de weg zoude voor u te veel zyn; Zo stond hy op, en at, en dronk: en hy ging door de kracht der zelver spyze, veertig dagen, en veertig nachten, tot aan den berg Gods Horeb.

Hebreen XI: 38.

(Welker de wereld niet waardig en was) hebben in woestynen gedoold, en [op] bergen, en [in] spelonken, en [in] de holen der aarde.