De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 226]

David in boete over 't kind van Bathseba.

Wie door de Poort des Doods, van d'aarde is weg genomen,
Die zal niet wederom tot ons op aarde komen:

Maar, wy die leeven, en noch in dit lichaam staan,

Wy zullen al tot haar, van deze Wereld gaan.

Daar helpt geen lief of waard, bemind, noch uitverkooren,
Die sterft, is uit het oog der leevende verlooren.

Maar is 't een vriend van God, zo is hy in Gods hand,

En leefd na zyne ziele, in 't rechte levens land;

Een and're Wereld: En daar zullen alle vroomen,
Wanneer zy gaan van hier, weêr by haar vrienden komen,

En vinden 't beter, als het was, in dezen Tyd,

Omvangen van het Heil, der Zalige Eeuwigheid.

Maar wee, de geenen, die haar afgestorve vrinden,
In arger wooning, als in deze wereld vinden,

In 't woeste en naare land, der Eeuw'ge Duisterheid,

Dat onafmeet'lyk ver van 't licht der blydschap leid!

Wat zynder veel van elk, uit dezer tyd genomen,
Die heene gingen, en niet weder zyn gekomen!

Maar ider, die haar volgd, en tot haar over gaat,

Bevind waar dat ze zyn, in 't Goede, of in het Quaad.

ô Wonderbaar Geheim, te groot om af te meeten,
Hoe word gy van den Mensch, zo achteloos vergeeten!

Door bezigheden, en belangen van de Tyd,

Daar gy nochtans, het Grootst' van zyn belangen zyt!

[p. 227]

2 Samuel XII: 15, 16, 17, 18, 19, 20.

DOE ging Nathan na zyn huis: en de HEERE sloeg het kind, dat de huisvrouwe van Urias gebaard hadde, dat het zeer krank werd. En David zochte God voor dat jongsken: en David vastede een vasten, en ging in, en lag den nacht over op de aarde. Doe maakten zich de Oudsten zynes huizes op tot hem, om hem te doen opstaan van der aarden: maar hy en wilde niet, ende en at geen brood met hen. En het geschiedde op den zevenden dag, dat het kind stierf: en Davids knechten vreesden hem aan te zeggen, dat het kind dood was: want zy zeiden; Ziet, als het kind noch leevendig was, spraaken wy tot hem, maar hy en hoorde na onzer stemme niet, hoe zullen wy dan tot hem zeggen, Het kind is dood? want het mogte quaad doen. Maar David zag, dat zyne knechten mompelden; zo merkte David, dat het kind dood was: dies zeide David tot zyne knechten; Is het kind dood? en zy zeiden, Het is dood. Doe stond David op van der aarde, en wies, en zalfde zich, en veranderde zyne kleedinge, en ging in het Huis des HEEREN, en bad aan: daar na quam hy in zyn huis, en eiste [brood,] en zy zetteden hem brood voor, en hy at.