De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 182]

Simson stort Dagons tempel

De vaste Zuilen, daar de aardse vreugde op rust,

In 't Huis van wereld-dienst, en vleeselyke lust

Bezeten, en bejuicht van veelen, en van allen,
En staan zo vast niet, of zy konnen plots'lyk vallen,

Al word 'er geen geweld, tot ondergang gespeurd,

Gelyk den Filistyn, door Simson is gebeurd.

Zy hadden nu het hecht (zo als haar docht) in handen,
En die haar deeren kon gekneveld in haar banden,

Dies ging de blydschap ook in volle weiden uit,

Gelyk een Gilden-kalf, door hek, noch gracht gestuit.

Hoe veele zynder zo gerust en wel gezeten,
Die op het onvoorzienst zo werden neêr gesineeten,

Gezond, en wel gedaan, vervuld met smaad en spot,

Op alles wat 'er schuild, en dreigen mogt van God.

De sterke Simsons kracht, van kranke en quaade dagen,
Schynd overwonnen; blind; gebonden en verslagen.

Maar eer het werd gespeurd, (terwyl men vrolyk lacht,

En and'ren onderdrukt) beweegd zich d'Eerste kracht:

De Zuil word aangetast, de koepels en de daken,
Beginnen met geweld te scheuren en te kraaken,

De nederstorting, en de val, word zwaar en groot:

Dat doet die sterken arm, van d'onverhoedse Dood:

Die ongeacht; belacht; en als ontbloot van krachten,
Eenmaal, een Speelman was, voor id'le gedachten,

Terwyl onachtzaamheid, moedwilliglyk vergat,

Wat kracht zyn voorboô wel, op 't eerste ziek-bed had,

Weest dan niet zeker, met de blinde Filistynen,
Op dat gy, met haar niet elendig moet verdwynen.

[p. 183]

Richteren XVI: 25, 26, 27, 28, 29, 30.

HET geschiedde, als haar herte vrolyk was, dat zy zeiden; Roept Simson, dat hy voor ons speele: en zy riepen Simson uit het gevangenhuis, en hy speelde voor haare aangezichten, en zy deeden hem staan tussen de pilaaren. Doe zeide Simson tot den jongen, die hem by de hand hield; Laat my gaan, dat ik de pilaaren betaste, op dewelke 't huis gevestigt is, dat ik daar aan leune. Het huis nu was vol mannen en wyven; ook waaren daar alle Vorsten der Philistynen: en op het dak waaren ontrent drie duizend mannen en vrouwen, die toe zagen, als Simson speelde. Doe riep Simson tot den HEERE en zeide: Heere, HEERE, gedenkt doch myner, en sterkt my doch alleenlyk ditmaal, ô God; dat ik my met eene wraake voor myne twee oogen aan de Philistynen wreeke. En Simson vattede de twee middelste pilaaren, op dewelke het huis was gevestigd, en waar op het steunde; den eenen met zyne rechterhand, en den anderen met zyne slinkerhand. En Simson zeide; Myne ziele sterve met de Philistynen; en hy boog zich met kracht, en het huis viel op de Vorsten, en op al het volk, dat daar in was: en der dooden, die hy in zyn sterven gedood heeft, waaren meer, als die hy in zyn leeven gedood hadde.