De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 114]

Egipten met springhaanen geplaagt.

Gaf 't water Vorsen, om Egipten t'overheeren,
De lucht gaf Eeters, om zyn groenten af te scheeren:

De snelle Springhaan; die gedraagen van de wind

Als hagel nederdaald, en wegneemt wat hy vind.

Wie schoone hoven heeft en landen van behaagen,
En zich niet na het woord des Heeren komt te draagen,

Waar meê doch zal zyn kunst, het ruime weelden veld,

Daar hy zyn lust en rust en hert op heeft gesteld,

Bedekken, voor de komst der straffe op de zonden,
Dat zyn behaag'lykheid niet deer'lyk werd geschonden?

Want al zyn scherm is doch te min tot tegenweer,

Wie kan het houden? want het valt van boven neêr.

Men ziet wel geenen weg waar langs het quaad zal komen,
Maar 't komt als met een vlucht, eer dat men 't had vernomen,

En dekt met duisternis en schrik het gantse land,

Van iders hert bezit en welgestelde stand.

De Groote Meester, (die na Mozes op zouw treeden,
En ook gekomen is, in kracht en macht van reden,)

Heeft ons gewaarschouwt voor 't bezitten van een Schat,

Die Dief, en Mot, en Roest bestreeden en ver-at.

En vorder; schoon de mensch, de Wereld zelf bezate,
En schaê leed' aan zyn Ziel, het hem niet mogte baate.

Maar wie zyn schat vergaard, in 't vaste Hemelryk,

Die vind, als Abra'ms zaad, voor alle quaad een wyk.

Terwyl d'Egiptenaar, de mensch van 't heidens leven,
Al zyn behaag'lykheid den eeter op moet geeven.

Wat scheerd 'er kaalder als de Springhaan van de dood,

Die d'arme Ziel van al wat vlees'lyk is ontbloot.

[p. 115]

Exodus X: 12, 13, 14, 15.

DOE zeide de HEERE tot Mozes, Strekt uwe hand uit over Egiptenland, om de springhaanen, dat zy opkomen over Egiptenland: en al het kruid des lands op eeten, al 't geene dat den hagel heeft overig gelaaten. Doe strekte Mozes zynen staf over Egiptenland, en de HEERE bragt eenen oosten wind in dat land, dien geheelen dag, en dien gantsen nacht: het geschiedde des morgens, dat de ooste wind de springhaanen op bragt. En de springhaanen quamen op over het gantse Egiptenland, en lieten haar neder aan alle de paalen der Egiptenaaren, zeer zwaar, voor deze en zyn diergelyke springhaanen als deze, nooit geweest, en na deze en zullender zulke niet weezen. Want zy bedekten het gezichte des gantsen lands, alzo dat het land verduisterd wierd, en zy aten al het kruid des lands op, en alle de vruchten der boomen, die de hagel hadde overig gelaaten: en daar en bleef niet groens aan de boomen, nochte aan de kruiden des velds, in den gantsen Egipten-lande.

Psalm CV: 34, 35.

Hy sprak, en daar quamen springhaanen en kevers, en dat zonder getal. Die al het kruid in haar land op aten, ja aten de vrucht haarer landsdouwe op.