De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 104]

Egipten met luizen gestraft.

Hoe smaad'lyk is de luis, byna in iders oogen,
Ja hoe afschuwelyk, by luiden van vermogen!

Wat word 'er al gedaan tot noodig tegenweer,

Op dat men met geweld, die groote Vyand keer!

Met baalen Lywaat, tot bevryding en verschoone,
Op dat hy maar alleen, by bloote Armoê woone;

Die zelfs geschuwd werd om die schandelyke vlek,

Gelyk een teeken, van verachtelyk gebrek.

Zo kan men schuilen voor de drupp'len die 'er vallen,
Maar breekt de Zee eens door, zo komt het nat tot allen.

Gelyk 't in d'oude tyd het gants Egipten ging,

Dat overstroomt wierd, van dat haatlyk leelyk ding:

Van die, die t'zaamen zyn in eenen tyd van leeven,
En in het zelve land, is d'eene meer omgeeven,

Met alle tegenweer, voor allerlye quaad,

Als wel een ander daar 't zo schoon niet meê en staat.

Maar als de Vinger Gods zich blyk'lyk komt vertoonen,
Met dreigen, en met slaan, dan is 'er geen verschoonen.

Dit denk een ider, die zich zelfs met alle vlyt,

Van wereldse oneer, en van luizigheid bevryd,

En niet van zonden, en van vuile snoô gebreken,
Waar by geen leelykheid van luizen werd geleeken.

Want onderscheid van Staat, gaat voor een tyd wel heen,

Maar op het laatste, komt dat Groote Algemeen;

Om, als een volle Zee, de wereld t'overstroomen,
Wanneer den Geesel Gods, tot straf werd opgenomen,

By ieg'lyk in de Dood, by allen, in dien dag

Van wien het wens'lyk was, dat ider op hem zag.

En door de zuiverheid d'onreinigheid verbanden,
Om zo bevryd te zyn van Eeuw'ge smaad en schanden.

[p. 105]

Exodus VIII: 16, 17, 18, 19.

VORDER zeide de HEERE tot Mozes, Zegt tot Aaron, Strekt uwen staf uit, en slaat het stof der aarde, dat het tot luizen worde, in den gantsen Egipten-lande. En zy deeden alzo; want Aaron strekte zyne hand uit met zynen staf, en sloeg het stof der aarde, en daar werden veele luizen aan de menschen, en aan het vee: al het stof der aarde werd luizen, in den gantsen Egipten-lande. De toveraars deeden ook alzo met haare bezweeringen, op datse luizen voortbragten, doch zy en konden niet: zo waaren de luizen aan de menschen, en aan het vee. Doe zeiden de toveraars tot Pharao, Dit is Gods vinger: Doch Pharaos herte verstyfde, zo dat hy nu haar niet en hoorde, gelyk de HEERE gesprooken hadde.

Psalm CV: 31.

Hy sprak, en daar quam een vermenginge van ongedierte: luizen, in haare gantse landpaale.