De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 62]

Jakob ontmoet Rachel

Die vluchtig is om Gods des Vaders grooten zegen,
(Op dat de Erfenis des Hemels werd verkreegen)

Wyl dat de vyandschap, van 't zondelyke quaad,

Hem met zyn haat en nyd, na 't geest'lyk leven staat;

En als een vreemd'ling doold in vergelegen landen,
Daar hem het lot, van rust, en lust des lichaams banden;

Ontmoet de Wysheid, op de wegen die hy gaat,

En stelt zich by haar, tot een knechtelyke staat,

En diend om haarent wil een lange reeks van Jaare,
Op dat hy eindeling, voor Eeuwig, met haar paare.

Heeft Jakob veertien Jaar, om Rachel, leet verduurd,

De wacht, by Dag en Nacht, met heet en koud bezuurd,

Zo mag Hy, die zyn Ziel tot Heil heeft opgeheven,
Zich wel getroosten, God, te dienen, al zyn leeven,

Om zyne Wysheid, die in Jezus Christus woond,

Op dat zyn leed en zweet, voor Eeuwig werd beloond,

Met een vereeniging, die boven alle zaaken,
D'onsterfelyke Ziel, kan recht gelukkig maaken:

Want hier genaakt geen dood, die leed, of scheiding maakt,

Na dat den tyd der dienst ten einden is geraakt;

Maar Eeuw'ge blydschap, zal daar onverwelkbaar bloeije,
Dat elk dan, in gedult, zich om dat Heil vermoeije.

[p. 63]

Genesis XXIX: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11.

DOE hief Jakob zyne voeten op; en ging na het land der kinderen van het Oosten. En hy zag toe, en ziet, daar was een put in 't veld; en ziet, daar waaren drie kudden schaapen nevens dien neder liggende; want uit dien zelven put drenkten zy de kudden: en daar was een groote steen op den mond van dien put. En derwaarts werden alle de kudden verzamelt, en zy wentelden den steen van den mond des puts, en drenkten de schaapen: en leidden den steen weder op den mond van dien put, op zyne plaatse. Doe zeide Jakob tot hen; Myne broeders, van waar zyt gy? en zy zeiden; Wy zyn van Haran. En hy zeide tot hen; Kent gy Laban den zoone Nahors? en zy zeiden; Wy kennen [hem.] Vorder zeide hy tot hen; Is het wel met hem? en zy zeiden; 't Is wel, en ziet, Rachel zyne dochter, die komt met de schaapen. En hy zeide; Ziet, het is noch hoog dag, 't en is geen tyd dat het vee verzamelt worde, drenkt de schaapen, en gaat heenen, weid-[ze.] Doe zeiden zy; Wy en konnen niet, tot dat alle kudden te zaamen zullen verzamelt zyn, en dat men den steen van den mond des puts afwentele; op dat wy de schaapen drenken. Als hy noch met hen sprak; zo quam Rachel met de schaapen die haaren vader toebehoorden; want zy was eene herderse. En het geschiedde, als Jakob Rachel zag, de dochter van Laban zynes moeders broeder, en de schaapen van Laban zynes moeders broeder; dat Jakob toe trad, en wentelde den steen van den mond des puts, en drenkte de schaapen van Laban zynes moeders broeder. En Jakob kuste Rachel: en hy hief zyne stemme op, en weende.