De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 50]

Abrahams offerhanden.

Zo wy 't bemindste goed, onze eigen Ziel, en leven,

't Geen wy ontfingen, van den Schepper, onzen God,

Met Abraham, aan Hem gewillig weder geeven,

Na 't allerheiligste en hoogwaardigste gebod;

Zo zullen wy 't daar meê in 't minste niet verliezen,

Maar weder vinden, in een beter stand, en staat,

Als dat wy 't hielden, na ons vleeselyk verkiezen;

Hy vind het alles, die het al om God verlaat.

Het rechte leven van den Mensch zal niet verderven.

't Ontbloote slachtmes, zal het lammetje niet slaan:

Alleenelyk; den Bok der zonden, zal maar sterven,

En op den Altaar Gods, doe 't vuur des kruis vergaan.

Al is 't nu zwaar, en naar, zyn eigen zelfs te binden,

En neêr te leggen, op de slacht, en brand-altaar,

't Zal zoet en lieflyk zyn, zich zelven weêr te vinden,

Tot Eeuw'ge blydschap, en bevryding, voor 't gevaar.

Hier zien wy 't voorbeeld aan, van Abrahams geloove:

Gelooven wy aan God, en 't geen Hy heeft belooft,

Zo zyn wy Abra'ms zaad, en gaan by God ten hove,

En krygen van zyn hand des Hemels kroon op 't hoofd.

Wouw God den Vader, zyn beminde, en een'gen Zoone,

(Als een gebonden Lam, op 't kruishout neêrgeleit,)

Om uwent wil, ô Mensch! (met Izaak) niet verschoone,

Verschoont u zelven niet, om uwe Zaligheid.

[p. 51]

Genesis XXII: 9, 10, 11, 12, 13.

ZY quamen ter plaatse, die hem God gezegt hadde, en Abraham bouwde aldaar eenen altaar; en hy schikte het hout, en bond zynen zoone Isaak, en leide hem op den altaar boven op het hout. En Abraham strekte zyne hand uit, en nam het mes, om zynen zoone te slachten. Maar de Engel des HEEREN riep tot hem van den hemel, en zeide; Abraham, Abraham: en hy zeide; Ziet [hier] ben ik. Doe zeide hy: En strekt uwe hand niet uit aan den jongen, ende en doet hem niet: want nu weete ik, dat gy Godvreezende zyt, en uwen zoone, uwen eenigen, van my niet en hebt onthouden. Doe hief Abraham zyne oogen op, en zag om; en ziet, achter was een ram in de verwerde struiken vast met zyne hoornen: en Abraham ging, en nam dien ram, en offerde hem ten brandoffer in zynes zoons stede.

Jakobus II: 20, 21, 22, 23, 24.

Maar wilt gy weeten, O ydel mensche, dat het geloove zonder de werken dood is? Abrahamonze vader is hy niet uit de werken gerechtvaardigt, als hy Izaak zynen zoone geoffert heeft op den altaar? Ziet gy wel dat het geloove mede gewrocht heeft met zyne werken, en het geloove volmaakt is geweest uit de werken? En de Schrift is vervult geworden, die daar zegt, En Abraham geloofde God, en het is hem tot rechtvaardigheid gereekent: en hy is een vriend Gods genaamt geweest. Ziet gy dan nu dat een mensche uit de werken gerechtvaardigt word, en niet alleenlyk uit het geloove?