De schriftuurlyke geschiedenissen en gelykenissen, van het Oude en Nieuwe Verbond

[p. 6]

De mensch in 't paradys.

Het was geen Huis van hout, van steen, en and're dinge,

Dat d'Allerhoogste, tot een Wooning had besteld,

Die 't vrye leven, met beslootenheid omvinge,

Om af te schutten 't leed van 't dreigende geweld.

Want alle dingen, die ons tegenwoordig deeren,

Van weer en wind, door koude of hitte toegebragt,

Die konden over 't Beeld der Godheid niet regeeren,

Hy was de Koning; 't boog al onder zyne macht.

Dies was 't een open lucht, daar 't oog in vryheid weiden,

Een uitverkooren, en een zeer beminn'lyk hof,

Dat groeide, en bloeide, en zich rondom, aan alle zyden,

Vertoonden in 't sieraad van vrucht en heug'lyk lof.

Waar van wy armen, in 't gevangenhuis van treuren,

(Voor 't overheersend quaad, met hout en steen bedekt, )

In onze vryheids lust noch wel een staaltje speuren,

Wyl aller menschen hert na Zomer-groente trekt.

ô Paradys-hof Gods! hoe lokt gy onze zuchten,

Uit deze aard-spelonk, daar wy gebannen zyn,

Om eens uw groen te zien, by 't plukken uwer vruchten,

En Zielen laafenis uit 's levens spring-fontein!

Doch schoon de balngschap ons nu lange heeft verdrooten,

Zo weet de Lust tot God, die uitkomst heeft belooft,

Dat Jezus wederom den ingang heeft ontslooten,

Dies hangt die Erfenis, getrouwheid boven 't hooft.

[p. 7]

Genesis II: 18, 19, 20, 21, 22.

OOK hadde de HEERE God gesprooken: Het en is niet goed dat de mensche alleen zy; ik zal hem eene hulpe maaken [die] als tegen hem over zy. Want als de HEERE God, uit der aarden alle het gedierte des velds, en al het gevogelte des Hemels gemaakt hadde, zo bragt hy ze tot Adam, om te zien, hoe hy ze noemen zoude: en zò als Adam alle leevendige ziele noemen zoude, dat zoude zyn naam zyn. Zo hadde Adam genoemt de naamen van al het vee, en van het gevogelte des hemels, en van al 't gedierte des velds: maar voor den mensche en vond hy geene hulpe [die] als tegen hem over waare. Doe deede de HEERE God eenen diepen slaap op Adam vallen, en hy sliep: en hy nam eene van zyne ribben, en sloot der zelver plaatse toe [met] vlees. En de HEERE God bouwede de ribbe, die hy van Adam genomen hadde, tot eene vrouwe: en hy bragt ze tot Adam. Doe zeide Adam; Deze is ditmaal been van myne beenen, en vlees van mynen vleese: men zalze Manninne heeten; om datze uit den man genomen is.

Mattheus XIX: 4, 5, 6.

Hy antwoordende zeide tot haar, En hebt gy niet geleezen, die van den beginne [den mensche] gemaakt heeft, dat hy ze gemaakt heeft man en wyf. En gezegt heeft, Daarom zal een mensche vader en moeder verlaaten, en zal zynen wyve aanhangen, en die twee zullen tot een vlees zyn? Alze dat zy niet meer twee en zyn, maar een vlees. Het geene dan God t'zaamen gevoegt heeft en scheide de mensche niet.