Jezus en de ziel

[p. 119]

XXVII.

Wien heb ik (nevens u) in den hemel? Nevens u lust mij ook niets op aarde. Bezwijkt mijn vleesch en mijn harte, zoo is God de rotssteen mijns harten en mijn deel in eeuwigheid. - Psalm LXXIII : 25, 26.

[p. 120]

Op het XXVII. Zinnebeeld.
Van een sterk aanhangen der Ziele aan God in ware gelatenheid.

Of het scheen dat gij mij verlaten woudt, o God mijn Vader! en dat gij, uw aangezicht verbergende, tot mij spraakt: Ik wil u niet - zoo wil ik toch u en anders wil ik niets als u. Mag ik u niet hebben, zoo wil ik niets; nu ik u eens lief gekregen heb, zijn mij alle dingen, die gij niet zijt, ijdel, en zij mogen¹⁾ mij niet vernoegen. Gij kunt mij ook niet ontvluchten, o God, mijn Lief! Want ik hange aan uwen hals, met mijnen Wille; ik heb mijn wille van alles afgekeerd om u alleen vast te houden, ik heb mijnen wille gansch in uwen wille overgegeven. Daarom, o Heer, maakt het met mij zooals 't u op het hoogste²⁾ behagelijk is. Ik overgeve en offere mij in den verborgen afgrond uwer Godheid, o Heere! Wilt gij mij behouden of verdoemen, dat staat in uwe macht; uw wil geschiede aan mij.

Al gingen mijn lijf en Ziele (zoo 't mogelijk ware) te niet, zoo lang als er nog een vonkje levens in mij is, zoo lang wil ik u liefhebben, zoo lang wil ik mij aan u houden en nergens anders wil ik met mijnen wille aangrijpen.

Met de zoetigheid der verwonde liefde hebt gij mij tot u getrokken, en gebracht tot de gevangene liefde, daar ik u niet ontloopen kon, en nu ben ik gekomen in de razende liefde. Het ga nu alles zoo 't wil, ik verlate u nimmer meer.

Ach! Dat wij aldus, zonder liegen, uit een oprecht herte spreken mochten! Daartoe helpe ons de vloeiende fontein der eeuwige goedheid. Amen!

De mensch houde zich in 't lijden zonder vermakelijkheid³⁾ der kreaturen, en zoeke geen trooster noch beklager, maar zette dat alles aan den Heere. Hij zij ongetroost en onbeklaagd tot dat de Heere komt, en hij versmade

1) vermogen, kunnen.

2) het meest.

3) vermaak, genot.

[p. 121]

alle vreemde uitbreuk en uitvlucht¹⁾ en verwachte den Heere. De Heere zal getrouw aan hem houden, in rechte maat en orde, hem laten lijden tot Zijn eere, en tot des menschen vordering²⁾, of voortbrenging³⁾ hetwelk de mensch zichzelf verhinderen zoude, wanneer hij, ongelaten in 't lijden, den Heere niet verwachtte.

Het lijden draagt een groote vrucht in zich; daarom zal men daarin op den Heere wachten.

De Psalmist spreekt: Ik heb den Heere lang verwacht en hij heeft zich tot mij geneigd en mijn geroep gehoord. - Psalm XL : 2;

Ik wacht op den Heer, van den eenen morgen tot den anderen⁴⁾ - Psalm CXXX : 6;

en Jesaja: o Wel al degenen die op God wachten!⁵⁾ Die hem verwachten, zullen nimmer te schande worden. - Jesaja XXX : 18.

1) ‘Ausbruch und Ausflucht?’

2) bevordering.

3) vooruitbrenging.

4) citaat uit de Bijbelvertaling 1563.

5) Dito (niet letterlijk).

[p. 122]

De Ziele door de Goddelijke genade verkwikt.

Zoo wordt een Rozenhof met morgendauw bespoeld,

van 't Westenwindje zacht en vriend'lijk aangeblazen,

gelijk des Heeren geest mijn aangezicht verkoelt

nu ik, in wederwil van al des vijands razen,

gegroend in 't Paradijs door eene scherpe dood,

mijns Heeren bloempje ben, besprengd met zijnen bloede,

dat hij uit lout're liefde op mijne blaad'ren goot;

Dat is een levensdauw die 't geestlijk lijf kan voeden.

Zijn kracht is mijne tuin, zijn vriend'lijk aangezicht

mijn schoone zonneschijn. - o Wereld! toeft niet langer:

gaat door den dood uws Zelfs in 't ongeschapen licht;

in 't sterven wordt uw grond van 't rechte leven zwanger

en baart het nieuwe kind dat, door Gods geest geteeld,

zijn oorsprong schoon gelijkt, en met een volle weelde

in eeuwigheid voor Gods - zijns Vaders - oogen speelt,

een zaligheid, van mij noch iemand uit te beelden.

o Werelds wijsheid, dwaas vernuft, wat zijt gij blind,

en meent dat niemand, schoon hij breekt door hel en zonden,

het schoone Paradijs in dezen¹⁾ leven vindt.

Neen, door het oude Dier en wordt het nooit gevonden,

maar 't nieuwgeboren kind uit Water en uit Geest,

wordt door den Bruidegom geleid in groote vreugden,

en schouwt somwijl dat land, daar 't voor geen uitgang²⁾ vreest,

maar eeuwig wonen zal, bekleed met schoone deugden.

1) dit.

2) einde.

Goddelijk antwoord.

Die overwint, ik zal hem geven te eten van den boom des levens, die in het midden van het Paradijs Gods is. - Openbaring II : 7.