Jezus en de ziel

[p. 47]

X.

Die mijnen naam vreest, zal de zon der gerechtigheid opgaan en er zal genezing zijn onder zijne vleugelen en gij zult uitgaan en dartelen als mestkalveren. - Mal. IV : 2.

[p. 48]

Op het X. Zinnebeeld.
Van de algemeene Goddelijke zonneschijn.

Johannes de Dooper spreekt: God geeft den Geest niet met mate. Daar zal men uit verstaan, dat de H. Geest zelve de gave Gods zij, en deze gaven moeten gemeten worden niet naar hem die ze geeft, maar naar dengene die dezelve ontvangen zal.

Daarom, zoo de nemende Ziel louter is en rein van alle geschapen dingen, zoo ontvangt zij veel Geest; maar zoo zij door tijdelijke dingen verhinderd en nauw geworden is, zoo ontvangt zij weinig.

God geeft zijnen Geest niet met mate maar overvloedig en rijkelijk en allen gelijk; dat nu zulke gaven ongelijk genomen worden en ongelijk verschijnen, daar is God geen oorzake van, maar de menschen die zich ongelijk daartoe schikken en houden, God en hunne naasten ongelijk liefhebben. Gelijk de Zon allen menschen gelijk licht en schijnt, alzoo ook God allen zielen; maar wie zich bedekt, wordt niet verlicht.

God biedt zich mij evenzoo volkomen aan, als den hoogsten Engel, en ware ik even bereid als hij, ik ontving even zooveel als hij. God draagt¹⁾ zich zelve aan alle kreaturen veil¹⁾, en een iegelijk kreatuur ontvangt zoo veel van God als zij wil. In somma: gelijk als de Zon op goeden en boozen tegelijk licht, alzoo ook God met zijnen Geest verlicht allen gelijk; maar de boozen worden het nimmer meer gewaar, en het wordt van hen genomen en anderen gegeven; maar onder de vromen ontvangt een iegelijk naardat hij zich daartoe schikken kan. Dát is een slecht Mensch die tegen God zulke leugens spreken durft, en zegt: God geeft den eenen meer als den anderen. God is geen aanziender der personen; hij geeft allen menschen zijne gaven gelijk; gelijk als aan de Profeten en Apostelen,

1) biedt zich aan.

1) biedt zich aan.

[p. 49]

alzoo ook aan ons allen; gelijk aan Christus, zijnen Zoon, alzoo ook aan ons allen; niemand meer noch minder; het scheelt geen haar. Maar dat ik tegenwoordig niet alzoo hoog verlicht ben als Paulus en Elias, of een van de Apostelen, daar heeft God geen schuld aan; maar ik, dat ik mij niet gansch afsterve, mij hate en verloochene, en mij van God daartoe bereiden laat. Konde ik in deze ure mijzelven afsterven, in geest en in natuur, inwendig en uitwendig, ik ontvinge in éen uur zooveel als de hoogste Apostel, want God is gereeder om te geven als ik om te nemen. En wanneer hij geeft, zoo geeft hij zichzelven geheel; daarom moeten de gaven Gods niet naar den gever gemeten worden, maar naar den nemer¹⁾.

Merkt op: de H. Geest wordt u niet eer gegeven, eer dat gij de ingeboren Zoon Gods zijt. Alles wat Christus de Zone heeft van den Vader, datzelve hebben wij ook; wanneer wij in den Zone zijn, dan geeft ons God den Heiligen Geest. Buiten deze geboorte kunt gij ook den H. Geest wel ontvangen, maar het blijft u niet bij, en het is ons gelijk een mensch die van schaamte rood wordt, en daarna weder bleek; dat is hem een toeval en het vergaat weer. Maar den schoonen rooden menschen, die de ingeboren Zoon zijn, blijft de H. Geest wezenlijk bij.

1) 't Gedicht spreekt ook van ‘een berg van.. beelden, door de zinnen (in de ziel) gebracht.’ Dit is Böhme's leer, volgens welke door Adam's val de ziel hare aandacht op de stoffelijke wereld richt en met hare beelden wordt vervuld (Hamberger, Abschn. 8). Doch reeds bij Eckart vindt men dergelijke voorstelling.

[p. 50]

De Ziel smeekt om bevestiginge en opkweekinge haars geloofs.

Odiepste liefde Gods! Bedenk met dauw en regen

uit uwen Watergeest des levens, tot een zegen

het boompje des geloofs, dat uwe milde hand

zoo trouwlijk in den grond mijns herten heeft geplant

dat zijne wort'len zich verdiepen in uw wezen,
om minder voor den wind en donderbui te vreezen,

opdat hij wasse en breed zijn takken uitwaarts strekt,

en laat' alle onweer, door des vijands haat verwekt,

- hoe draaiende en groot, hoe sterk om strijd te winnen;
vanwaar hij komen mocht, van buiten of van binnen -

slechts over zijnen kruin heenruischen naar hij wil,

en groenen onderwijl gelaten ende stil,

om in zachtmoedig- en ootmoedigheid te dragen
een vrucht der liefde, die de Godheid mocht behagen.

Zoo doet een jonge boom door weer en wind zich voor,

en staat in rijm en sneeuw de strenge winter door;

dat alles is hem goed tot vruchtbaarheid en leven;

in 't bloeiende seizoen zal hij zijn vruchten geven.

Goddelijk antwoord.

Ik zal den dorstigen geven uit de fontein van het Water des levens voor niet.
Die overwint, zal alles beërven en Ik zal hem een God zijn en hij zal Mij een zoon zijn. Openbaring XXI : 6, 7.