Geestelyke brieven

XLVI. Brief.
Tot moedgeeving op den weg der deugden.

Beminde Vriend en Broeder,

Een vriendelyke groetenis in de Heilige naame Jezus, in welke wy ons verblyden, en eeuwig hoopen te verblyden, als nevens malkanderen staande spruiten, ontsprongen uit dat oorspronkelyke wonder dat God is, op dat wy met malkander daar in verwonderd zyn, ons weidende en uitbreidende, in zyne uitvloeijende wonderen, van vergenoegzaame vervullinge der begeerte des levens, tot lof, prys en dankzegging, gelyk als vreedzaame verblyde kinderen in 't huis en hof van haar vriendelyken Vader, oneindig buiten kommer: dat is dat gewigtige en heerlyke voorwerp, daar wy als reisbroeders op oogende, ons onder malkander voorhouden, dat wy in deze wereld vreemdelingen en doortrekkers zyn, en alzo niet en behooren verdiept en gewortelt te zyn in dit tegenwoordige, dat haast van ons

[p. 129]

voorby zal gaan, gelyk den weg achter den rug des wandelaars.

Met liefde aan U E. gedenkende, en het aangenaam bezoek van vriendschap aan ons gedaan, was ik geneegen U L. op deze wyze eens te begroeten, wensende dat gy het voor een weder bezoek mogt aanneemen, en ons eerlang eens weder by quaamt, terwyl het noch bequaam weer is. Sedert wy malkander eerst zagen, zynder al zo veel jaaren voorby gevloeid, en sommige bekende van deze wereld verhuist, zo zal het immers eindeling alles voorby gegaan zyn, maar hoe schoon en lieffelyk zo wy het beste deel behouden hebben, bewaard in den verborgen schatkist des herten, om te verhuizen uit dit beginsel des levens, in het rechte leven dat eeuwig duuren zal. O broeder hoe groot is deze onze verwachting! hoe groot is het einde daar wy toe geschikt zyn! namelyk om eindeloos nevens God te leeven, hoe gewigtig is zulk een voorwerp, om geringe te achten de dingen dezes tyds, op dat zy het ooge des gemoeds niet af en trekken, van zo dierbaaren doelwit, dat wy altyd te bemerken hebben, en alzo niet af en dwaalen van het spoor dat ons brengen moet tot dat volmaakte bezit, tot een eeuwig wel zyn der onsterfelyke levens grond. O hoe bemind de mensch een wel zyn, en van alle zyden, en in alle gesteltheden een genoegen, hoe poogt hy zich uit alle hinder en onpasselykheden te verzetten, en zouw hy zich dan niet schikken te bereiken een staat van eeu-

[p. 130]

wig gemak, van eindeloos welbehagen! ja hertelyk behoord hy zich daar toe te schikken volgens zyn redelyke overweeging, door het licht des menschelyken verstands, daar mede hy zo veel beschiks in onderscheid der dingen uitvoerd, raakende den welstand of het welbehaagen, na dit tegenwoordige leven en wezen des werelds.

Immers wy hoopen verder te zien als voor onze voeten, op dat wy niet van achteren komen te zien, dat wy van vooren hoorden te zien, nu staat het voor ons dat wy wel bedachtzaam wandelen, om door het minste niet afgehouwen te worden van het meeste, ô hoe hoogwigtig is die eeuwige welstand des menschelyken levens! en hoe nietig en vergankelyk zyn de dingen dezes tyds! wy hoopen [dan] zaamen eindeling in oneindige maatschappy te leeven, in 't Koningryk der liefde, vrede en vreugde, bevriend en vereenigd met God de Allerhoogsten, in de Heilige naame Jezus, zyne genade zy met U lieden, tot sterkte op den weg dezer vreemdelingschap, hier mede nochmaals vriendelyk gegroet met broederlyke omhelzinge, Jezus de Zoone Gods, zy met U L. tot in der eeuwigheid.

U L. Toegeneege Vriend en Broeder.