Gedichten

[p. 125]

Onrust.

't Kind schiet uit een zachten slaap;

Verre stormen huilen.

- Moeder, is 't de wind die ruischt?

Moeder, is 't de zee die bruist?

Waar zou vader schuilen?

- Meisjen, o! heel ver van ons

Zwalpt hij op de baren;

En wie weet waar of zijn schip,
In gevaar van nacht en klip,

Thans mag henenvaren!

- Moeder, hoor, de regen plast

Klettrend op de ruiten.

- Och! ons hindert nacht noch wind;
Maar hij is op zee, mijn kind,

In den storm daarbuiten.

- Moeder, 'k stond aan 't strand en keek,

Toen hij henenvaarde;

Haastig vloog het schip voorbij,
Maar hij lachte nog op mij,

Als hij mij ontwaarde.

[p. 126]

 

- Kind, gij mint uw vader zeer,

 

O, in storm en regen

 

Lacht hem, bij het scheepsbestuur,

 

Ook gewis van ver het uur

 

Der tehuiskomst tegen.

 

 

 

- Maar, sprak 't kind, zoo hij op zee

 

Eenmaal moest verdrinken,

 

Ach, dan zou het speelgoed al,

 

Dat hij medebrengen zal,

 

In het water zinken!

 

 

 

Zwarte nacht, en storm op zee!

 

Regen viel bij stroomen.

 

Ach, de moeder zuchtte diep;

 

Maar het meisje zweeg en sliep

 

Weêr bij zoete droomen.