Gedichten

[p. 121]

De zaterdag-avond.

De koelte van den avond

Verspreidt zich over 't dal;

De koeien keeren loeiend

Terug naar hunnen stal.

De kever ronkt in 't loover;

De rietmusch zingt niet meer;

De leeuwrik daalt in 't koren

Tot op zijn nestje neer.

De velden in het ronde

Zijn duister reeds omhuld;

En lichte wolkjes zweven

In 't westen, nog verguld.

De spade op breeden schouder,

Vermoeid en uitgeput,

Keert thans de landman weder

Naar zijn geliefde hut.

't Is Zaterdag. Verkwikkend

Is 't scheemrend avonduur;

De vloer is rood, en 't koper

Blinkt in den gloed van 't vuur.

[p. 122]

 

't Zal morgen Zondag wezen:

 

De dag der rust is zacht

 

Voor hem die heel de weke

 

In 't werk heeft doorgebracht.

 

 

 

't Is rustig in de velden,

 

En vrede is in 't gemoed,

 

Dat, sterk door 't rein geweten,

 

De rust niet vreezen moet.