Gedichten

[p. 118]

Gods geheim.

Meibloem en aurikel bloeiden;

Wilg en linde schoten uit;

Want de lente was verschenen

Met haar bloemen, met haar kruid.

‘Ziet ze ginder bloemen plukken;

Moeder, moeder laat mij gaan;

Laat mij spelen in de weide,

Waar de madeliefjes staan!’

't Kind verkwijnde reeds zoo lange,

Zat steeds treurig bij de schouw,

En 't was de eerste maal, sinds weken,

Dat het weder spelen woû.

Moeder juichte bij die woorden:

In haar treurend harte sloop,

Als een straal der lentezonne,

Weêr de lang verflauwde hoop.

En nu sprong het meisje buiten

In het groen begroeide veld,

Als een opgesloten duifje

Dat in vrijheid is gesteld.

[p. 119]

 

Vroolijk vloog het met de kindren

 

In een snellen rondedans;

 

En zij plukten madeliefjes,

 

En zij vlochten kroon en krans.

 

 

 

's Meisjes wangen bloosden weder,

 

Als het loover in den herfst

 

Gloeit en schittert op de boomen,

 

Eer het nedervalt en sterft.

 

 

 

De avond kwam, de kindren scheidden;

 

Ook het meisje keerde weêr,

 

En zij leî op 't zachte kussen

 

't Moêgespeelde hoofdje neêr.

 

 

 

Lachend scheen de morgenzonne

 

Op den groenen heuveltop;

 

Al de blijde vog'len zongen; -

 

Maar het meisje stond niet op.

 

 

 

Ach! wat moest de moeder voelen,

 

Toen zij 't kind daar liggen vond,

 

Bleek als 't linnen van zijn kussen,

 

Maar een glimlach om den mond,

 

 

 

Toen zij aan zijn handjes voelde,

 

Aan zijn voetjes koud als lood,

 

Gistren, zoo het scheen, genezen,

 

Gistren spelend, en nu dood!

 

 

[p. 120]

 

In haar droefheid nam zij 't kroontje

 

Van den bodem op, en streek

 

Zachtjes weg de blonde lokken

 

Van het voorhoofd, koud en bleek.

 

 

 

‘Ach, haar handjes plukten gistren

 

Nog die madeliefjes af,

 

En de halfverwelkte bloemtjes

 

Zijn een tooisel voor het graf.

 

 

 

‘God, waarom mij 't kind ontnomen?’

 

Riep zij in een vlaag van smert:

 

‘'t Was mijn hoop, mijn heil, mijn leven!’

 

Maar baar sprak een stem in 't hert:

 

 

 

‘Zwijg: dat is 't geheim des Heeren,

 

Door wien alles sterft en groeit.

 

Waarom wordt het madeliefjen

 

Afgetrokken als het bloeit?....’