Gedichten

[p. 92]

Het liedje mijner kindschheid.

Wat in de kinderjaren

Het herte boeit en tooit,

Blijft eeuwig in 't geheugen,

En men vergeet het nooit.

Als men 't eenvoudig liedje

Van mijne kindschheid zingt,

Dan denk ik aan de liefde,

Waarmede ik was omringd, -

Dan denk ik aan de stemme,

Die 't liedje klagend zong,

Wanneer de zonne daalde,

Wanneer het maantje blonk,

Wanneer de sterren schenen,

Wanneer de zwaluw zweeg

En alles op den buiten

In zachte sluimring zeeg.

Het lied weêrklonk zoo troostend

In halve duisternis,

Gelijk de zucht van 't windjen

In 't hangend waterlisch.

[p. 93]

 

Het wiegde 't hert in ruste,

 

Gelijk het zoet gezang

 

Van 't klokjen in de verte

 

Bij zonnenondergang.

 

 

 

O zachte en stille tonen!

 

Gij hebt mij vaak ontroerd

 

En in vervlogen dagen

 

Van heil teruggevoerd.

 

 

 

O oud, eentonig liedje,

 

Hoor ik u thans niet meer,

 

Toch klinkt gij in mijn herte

 

Zoo helder als weleer.