Gedichten

(1870)–Rosalie Loveling, Virginie Loveling– rechtenstatus



[pagina 33]
Te gemoet gaan. Moeder zag het kind verkwijnen, 't Ging sinds lang naar school niet meer, Maar zat treurig gansche dagen Bij het open venster neêr. Buiten speelden zijne broêrkens Met den handboog en den top, Of zij staken langs de duinen Hunnen grooten vlieger op. Dáar zat 't kind steeds in zijn leunstoel Bij het venster in den hoek Traag de blaadren om te keeren Van het oude prentenboek. 't Knaapje zag de blauwe golven, En dan weêr zijn moeder aan, En de schuitjes gaan en keeren Langs de wijde waterbaan. 't Vlugtig blosje schittert weder Voor een poosjen op zijn wang, Zoo als najaarswolken gloeien, Na den zonnenondergang.
[pagina 34]
‘Moeder mag ik ook gaan varen? Och, doe mij mijn schoentjes aan! Laat mij roeien in ons schuitje, Laat mij vader tegengaan!’ Moeders oog schoot vol van tranen, Och, haar herte brak van rouw, Als het knaapje vroeg of vader Niet haast wederkeeren zou? 't Sloeg de handjes smeekend samen, 't Koortsvuur glinsterde in zijn oog, Even als in koude nachten De avondster aan 's hemels boog. ‘Morgen, kind, zal vader komen: Koek en speelgoed brengt hij meê, En gij zult in 't schuitje varen Met uw broêrkens op de zee.’ ‘Morgen!’ zeî het kind; zijn broêrkens Kwamen 's avonds weêr naar huis; Moeder zwijgt, en zucht, en zegent Ze op het voorhoofd met een kruis. 't Lampken brandt bij 't stervend kindje, Dat nog naar een morgen wacht; Beî zijn kleine broêrkens slapen, En de zee huilt gansch den nacht!
[pagina 35]
‘Moeder, leg mij weêr op 't kussen; Laat mij rusten, 'k ben zoo moê!’ 't Hoofdje zonk op moeders schouder, En de dood look de oogjes toe!... Moeder weent, de knaapjes spelen, 't Kind ligt in zijn kistje neêr, 't Wordt naar grafje heen gedragen, En zijn vader komt niet weêr! Nimmer zal hij huiswaarts keeren: Gansch zijn schip zonk in den vloed! Moeder, moeder, wil niet weenen, 't Kind gaat vader te gemoet.

Vorige Volgende

Te gemoet gaan.