Zangen van Bilitis

[p. 176]

Ik ben gaan wandelen in 't woud

Ik ben gaan wandelen in 't woud. Ik ben gaan zitten aan
de boorden van een groene bron, ik heb mijn tunica daar
opgeschort en toen mijn dijbenen gespreid om zo mijn vulva
in het water te aanschouwen en haar te vergelijken met de
dingen.

Meteen heb ik gezien dat zij zo mooi was, dat geen wonder
van het woud zo wondermooi als zij kon zijn. Het leek alsof
zij onder 't water zweefde als een diertje van zacht vlees.

Vergeefs zou ik zoeken naar een bloem zo zacht als zij zacht
was, zo rood als zij heet was. Vergeefs zou ik zoeken naar
een kleine, rose kiezel zo hard als mijn kittelknopje.

Maar de bron maakte mij wel afgunstig. En ik schreeuwde
't uit terwijl ik neerviel in het gras: ‘Oh! Laat er toch een
minnaar komen die met zijn mond meer gutsend water aan
mijn onderbuik onttrekt dan er uit deze bron naar buiten
kolkt.’