Zangen van Bilitis

[p. 165]

De echte dood.

O Aphrodite! Hardvochtige godin, je hebt gewild dat ook
bij mij de blije jeugd met mooie haren in enkele dagen zou
verdwijnen. Waarom ben ik dan niet helemaal dood!

Ik heb mezelf bekeken in mijn spiegel: ik heb geen glimlach
meer en ook geen tranen. O zacht gezicht, bemind eens door
Mnasidika, ik kan niet meer geloven dat je 't mijne was!

Hoe kan het dat het al voorbij is! Niet eens nog heb ik
vijf maal acht jaren geleefd, het is me of ik gisteren pas
geboren werd en nu al moet ik zeggen: men zal mij
nimmermeer beminnen.

Mijn hele haardos heb ik afgesneden en in mijn gordel heb
ik hem gewikkeld; ik offer hem aan jou, eeuwige Kupris!
Ik zal niet aflaten jou te aanbidden. Dit is het laatste vers
van de zeer vrome Bilitis.