Zangen van Bilitis

[p. 164]

Regen in de ochtend

De nacht wijkt weg. Sterren verwijderen zich. De laatste
courtisanes zijn met minnaars naar hun huis gegaan. En ik
sta in de ochtendregen en schrijf hier deze verzen in het
zand.

Vol zijn de bladeren van schitterend water. Over de paden
stromen beekjes die de aarde en de dode bladeren met zich
voeren. En drup na druppel prikt de regen zijn gaatjes in
mijn zang.

Oh! Wat ben ik hier eenzaam en verdrietig! De allerjongsten
kijken niet naar mij; de alleroudsten zijn mij al vergeten.
't Is goed. Zij en de kinderen van hun kinderen zullen wel
mijn verzen kennen.

Dat kunnen Glykera, Myrtale en Thais niet zeggen op de
dag dat hun nu mooie wangen ingevallen zijn. Degenen die
na mij zullen beminnen, zullen samen mijn strofen zingen.