Zangen van Bilitis

[p. 140]

Aan een verdoolde

De liefde van de vrouw is van de liefden die wij stervelingen
kunnen ondervinden de allermooiste, jij zou het daarmee
eens zijn, Kleoon, als je ziel waarlijk wellustig was; maar jij
droomt slechts van ijdelheden.

Je nachten breng je zoek met het beminnen van efeben, die
ons vrouwen niet erkennen. Bekijk ze toch! Wat zijn ze lelijk!
En vergelijk hun ronde koppen eens met onze onmetelijke
kapsels; zoek onze blanke borsten op hun borstkas.

Beschouw eens naast hun smalle flanken onze overweldigende
heupen, die brede sponde die zich voor de minnaar
welft. En zeg tenslotte: welke menselijke lippen, zo niet
degene die zij zouden willen hebben, verwekken werkelijke
wellust?

O Kleoon, je bent ziek, maar heus een vrouw kan je genezen.
Ga naar de jonge Satyra, de dochter van mijn buurvrouw
Gorgo. Haar kruis is als een roos in 't zonlicht en zij zal jou
niet het genoegen weigeren dat haar eigen voorkeur heeft.