Zangen van Bilitis

[p. 134]

De zegepraal van Bilitis

De processiegangers hebben mij rondgedragen in triomf, mij,
Bilitis, naakt op een schelpvormige zegewagen, waarover
's nachts de slaven tienduizend rozen hadden uitgestrooid.

Languit en achterover lag ik, mijn handen in mijn nek
gevouwen; mijn voeten slechts waren bekleed met goud, mijn
lichaam strekte zich mollig en zacht op 't bed van mijn
vochtige haren, die doorstrooid waren met verse rozeblaadjes.

Twaalf kinderen, met vleugels aan de schouders, bedienden
mij als een godin; een paar droegen een parasol, de anderen
besproeiden mij met geuren of brandden wierook op de
disselbomen.

En om mij heen hoorde ik de hete opwinding van 't volk
ritselen en ruisen, terwijl de adem der begeerten rond mijn
naaktheid zweefde, gemengd met blauwe nevelen van de
geurige dampen.