Zangen van Bilitis

[p. 124]

Het gescheurde kleed

‘Hé daar! Wie is - bij twee godinnen! - de bruut die op mijn
sleep ging staan? - Het is een minnaar. - 't Is een dwaas. -
Vergeef het me, ik heb me lomp gedragen.

- De stommeling! Mijn gele kleed is aan de achterkant geheel
verscheurd en als ik zo op straat loop zal men mij nog
houden voor 'n armzalig meisje dat Kupris op de omgekeerde
wijze dient.

- Blijf je niet staan? - Ik geloof dat hij waarachtig nòg tegen
mij praat! - Ga je zo boos bij mij vandaan? ... Antwoord je
niet? Helaas, ik durf niets meer te zeggen.

- Ik moet wel snel naar huis terug om van kleed te wisselen.
- Mag ik niet met je meegaan? - Wie is je vader? - De rijke
reder Nikias. - Je hebt heel mooie ogen, ik vergeef het je.’