Zangen van Bilitis

[p. 121]

Ik bezing mijn leden en mijn leven

De vermaarde minnaressen zal ik zeker niet bezingen. Als zij
niet meer bestaan, waarom dan nog van ze te spreken? Ben
ik soms niet aan hen gelijk? Heb ik soms niet meer dan
genoeg over mezelf te mijmeren?

En dus vergeet ik jou Pasiphaë, al was jouw passie ook een
uiterste. Ik loof jou niet Syrinx, jou evenmin Byblis, en ook
jou niet, door de godin uit allen uitverkorene, Helena met
de blanke armen!

Zo iemand van hen heeft geleden, voel ik dat nauwelijks.
Zo iemand van hen heeft bemind, bemin ik beter. Ik bezing
mijn leden en mijn leven en geenszins de dorre schim van
lang begraven minnaressen.

Blijf liggen, o mijn lijf, al naar je wulpse missie! Geniet toch
innig van het dagelijks genot en van hartstochten zonder
toekomst. Zorg dat je op je sterfdag niet één onbekend
genoegen te betreuren hebt.