Zangen van Bilitis

[p. 115]

Hymne aan de nacht

Het duistere massief der bomen beweegt niet meer dan dat
der bergen. De sterren vullen een onmetelijke hemel. Een
windje, warm als menselijke adem, streelt mijn ogen en mijn
wangen.

O Nacht die alle Goden baarde! Hoe liefelijk ben je aan mijn
lippen! Hoe lauwwarm ben je in mijn haren! Hoe diep dring
je vanavond in mij binnen, hoe voel ik mij nu zwanger van
jouw hele lente!

De bloemen die gaan bloeien worden allemaal uit mij
geboren. De wind die ademt, is mijn adem. De geur die
aanzweeft is mijn diep begeren. En alle sterren twinkelen in
mijn ogen.

Jouw stem, is dat het ruisen van de zee, is dat de stilte van
de vlakte? Nee, ik begrijp hem niet, jouw stem, maar wel
maakt hij me zo verward dat bei mijn handen nat zijn van
de tranen.