Zangen van Bilitis

[p. 112]

Lijkzang

Zing nu een lijkzang, mytileense muzen! zing! De aarde is
somber als een rouwkleed en de gele bomen huiveren als
kortgeknipte kapsels.

Heraios! O verdrietige en zachte maand! De bladeren vallen
zacht als sneeuw, de zon is in het lichter woud nog veel
doordringender... Ik hoor niets dan de stilte.

Nu heeft men Pittakos, beladen met de last der jaren, naar
zijn graf gedragen. En velen die ik heb gekend zijn dood.
En zij die leeft is in mijn ogen ook als heengegaan.

Dit is het tiende najaar dat ik heb zien sterven op deze vlakte.
Het is nu tijd dat ook ik hier verdwijn. Ween met mij mee,
o mytileense muzen, ween op mijn voetsporen!