Zangen van Bilitis

[p. 103]

Het wachten

De zon heeft al de hele nacht in 't dodenrijk vertoefd en nog
wacht ik haar hier, gezeten op het bed, moe van het waken.
Het kousje van de uitgeputte lamp is tot het eind toe
opgebrand.

Zij komt niet meer: daar staat de laatste ster. Ik weet best
dat zij niet meer komt. Zelfs ken ik wel de naam die ik nu
haat. En desondanks wacht ik hier nog.

O laat ze nu toch komen! Ja, laat ze komen met verwarde
haren zonder rozen, haar kleed besmeurd, bevlekt,
verkreukt, de tong droog en de oogleden vol zwarte vegen!

Zo gauw als zij de deur hier opent, zal 'k haar zeggen...
maar daar is zij... Ik raak haar kleed aan en haar handen,
haar haren en haar huid! En ik omhels haar met mijn lippen
in vervoering, en ik schrei.